Idea nieśmiertelności - sztuka starożytnego Egiptu

Monumentalne świątynie
Za czasów Średniego Państwa coraz większą rolę odgrywała architektura świątyń egipskich, nie związanych z kultem zmarłych, lecz poświęconych poszczególnym bogom. Egipcjanie wierzyli w wielu bogów, z których każdy opiekował się innymi sprawami.
Wykształcił się tzw. kanon świątyni - przed budynkiem wznosiła się swoista brama nazywana pylonem, za nią znajdował się dziedziniec kolumnowy, często z sadzawką, potem przedsionek kolumnowy i boczne sale, na osi świątyni - główna sala z posągiem bóstwa. Całą swiątynię otaczał mur. Dekoracja świątyń była bogata, inspirowana Nilem i przyrodą, a także symboliką życia pozagrobowego.

Jednym z czołowych przykładów jest świątynia królowej Hatszepsut w Dejr el-Bahari koło Teb, położona u stóp gigantycznej ściany skalnej. Jest to budowla trójtarasowa, o długich kolumnach, dźwigających proste belkowanie. Monumentalna, jasna konstrukcja, zwarta forma - to cechy egipskiego budownictwa.

Obrazy jak hieroglify
Rzeźba egipska również charakteryzowała się powagą i monumentalnością. Nic dziwnego, skoro często osobą portretowaną był uważany za boga faraon lub wprost jeden z wielu egipskich bogów. W rzeźbach dominował styl zgeometryzowany - osoba portretowana najczęściej stała z nogą wysuniętą do przodu, z rękami wzdłuż ciała. Oczy ozdabiano przeważnie szlachetnymi kamieniami. W późniejszym okresie rzeźba stała się bardziej naturalistyczna.

Malarstwo i płaskorzeźba zdobiły ściany świątyń i grobowców i opowiadały, używając często zawiłej symboliki, nie tylko o życiu pozagrobowym, ale także o ziemskim - przedstawiano także religijne obrzędy. Wytworzył się kanon w przedstawianiu postaci - nogi i twarz rysowano z profilu, a korpus, ręce i oko przedstawiano frontalnie. Nie stosowano perspektywy lecz układ pasowy - dalsze postacie są tej samej wielkości co bliskie, tylko umieszczone w wyższym pasie. Malarstwo to było silnie związane ze świętym pismem - hieroglifami, tak że nawet w okresie swojego największego bogactwa kolorystycznego cechował je schematyzm, rytm i symetria.