Oman

Oman położony w południowo-wschodniej części Półwyspu Arabskiego nad Zatoką Omańską i Morzem Arabskim, sąsiaduje z Jemenem, Arabią Saudyjską i Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi.

Oman
posłuchaj audycji ks. dr Adama Wąsa SVD nagranej dla Radia Watykańskiego

Oman   The Wolrd Factbook CIA/wikipedia (PD) Oman Sułtanat Omanu – jak brzmi oficjalna nazwa tego kraju – jest monarchią absolutną – bez parlamentu, konstytucji i partii politycznych. Całkowita władza spoczywa w ręku sułtana, którym obecnie jest Kabus Ibn Said. Jest on zarówno głową państwa, jak i szefem rządu. Poza tym kieruje również najważniejszymi ministerstwami (spraw zagranicznych, obrony i finansów).

Na terytorium obecnego Omanu już w II wieku p.n.e. istniało silne i bogate państwo, rozwijające się głównie dzięki przebiegającym tam ważnym szlakom handlowym oraz produkcji kadzidła. Oman szczyci się tym, że jako pierwszy kraj dobrowolnie przyjął islam, szukając tym samym sposobu na zjednoczenie walczących ze sobą plemion oraz stworzenie silnego frontu wobec ataków ze strony Persów. Na zislamizowane w VII wieku lokalne plemiona znaczny wpływ wywarli charydżyci, którzy przybyli na te tereny w VIII wieku [przypomnijmy, że był to jeden z najbardziej radykalnych odłamów religijnych i politycznych we wczesnym islamie].

Ówcześni mieszkańcy Omanu zdecydowali się jednak na złagodzoną formę charydżyckich zasad, przyjmując tzw. ibadytyzm. Nazwa tego odłamu pochodzi od założyciela Ibn Ibada, działającego w VII wieku w Basrze (dzisiejszy Irak). Ibadyci słynęli z dobrze zorganizowanych wspólnot, którymi zarządzał wybierany przez nich imam. Tego rodzaju imamat powstał w Omanie Centralnym już w 751 roku. Oznaczało to wprawdzie uniezależnienie się od kalifatu abbasydzkiego, ale nie uchroniło tych terenów przed kolejnymi podbojami.

W X wieku władzę zdobyli Seldżucy. Natomiast na początku XVI wieku przybyli Portugalczycy, którzy m.in. założyli port Maskat – obecną stolicę państwa. Po 150 latach panowania zostali oni pokonani przez Arabów z dynastii Jariba, której miejsce – po wojnie domowej w połowie XVIII wieku – zajęła rządząca do dziś dynastia Bu Said. Przeniesienie siedziby władz do portu Maskat i towarzyszące temu procesy społeczno-polityczne przyczyniły się do powstania dwóch niezależnych regionów: na wybrzeżu i w głębi kraju.

Wystąpienia przeciwko władzy sułtana, do których dochodziło na przełomie XIX i XX wieku doprowadziły do utworzenia w 1920 roku dwóch państw: sułtanatu Maskatu i omanatu Omanu. Konfliktów i podziału nie powstrzymał nawet fakt, że od 1891 roku Oman był pod protektoratem brytyjskim. W 1954 roku doszło ponownie do – trwającej do lat 70. XX wieku – wojny domowej między sułtanem (wspieranym przez wojska brytyjskie), a zwolennikami imama (którego sojusznikiem były kraje arabskie). Po obaleniu swego ojca, władzę w Omanie w 1970 roku przejął sułtan Kabus Ibn Said. Od tego momentu rozpoczął się współczesny etap historii Omanu. Kraj został zjednoczony i uznany na arenie międzynarodowej za niepodległe państwo, jako Sułtanat Omanu. W 1997 roku sułtan wydał dekret , na mocy którego kobiety otrzymały prawo wyborcze i możliwość zajmowania stanowisk politycznych.

Mimo iż Oman posiada wielkie złoża ropy naftowej, należy obok Jemenu do najbiedniejszych krajów Półwyspu Arabskiego. Do lat 70. XX wieku kraj ten był całkowicie zacofany z bardzo wysokim stopniem analfabetyzmu. Należy jednak podkreślić błyskawiczny rozwój gospodarczy kraju, który nastąpił po rozpoczęciu eksploatacji ropy naftowej w 1967 roku. Niezależnie od muzułmańskiego charakteru państwa, w którym obowiązuje prawo szariatu, Oman prowadzi politykę pro-zachodnią. Głównie dla amerykańskich interesów kraj ten ma znaczenie strategiczne, ponieważ umożliwia kontrolę nad Zatoka Perską.

Mimo iż powierzchnia Omanu jest niewiele mniejsza niż obszar Polski (309 500 km2), sułtanat liczy niespełna 3,5 mln mieszkańców, z czego blisko 80% stanowią Arabowie, a pozostałą część tworzą imigranci głównie z subkontynentu indyjskiego, Filipin i Afryki Wschodniej.

Religią państwową jest islam, który wyznaje ok. 99% społeczeństwa (z tego ok. 3/4 stanowią ibadyci, a pozostałą część – sunnici ze szkoły hanbalickiej). Poza tym w Omanie żyją również hindusi oraz chrześcijanie. Ci ostatni reprezentują wszystkie główne wyznania. Wspólnoty chrześcijańskie skupiają się głównie w stolicy kraju i miastach takich jak Suhar i Salala. W zdecydowanej większości są oni emigrantami zarobkowymi z innych krajów azjatyckich, głównie z Indii i Filipin, a także z krajów zachodnich. Katolików jest niewiele ponad 3 tys., co stanowi 0,1 % ogółu populacji. Mają oni do dyspozycji cztery kościoły (z czego dwa w dzielnicach stołecznych), które są częścią Wikariatu Apostolskiego Arabii.

Generalnie wobec innych wyznań Oman prowadzi politykę tolerancji. Niemuzułmanom państwo zapewnia – zgodną z szariatem – wolność wyznania i gwarantuje swobodę praktyk religijnych, o ile nie zakłócają one porządku publicznego. W praktyce oznacza to jednak zakaz prowadzenia działalności misyjnej ukierunkowanej na nawracanie miejscowej ludności.

 

Pieniężno, wrzesień 2009

Cykl Wobec Islamu emitowany był w Radiu Watykańskim

«« | « | 1 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg