Bobak Ha'Eri / CC 3.0 Chanhassen
Główna świątynia ruchu Eckankar Takie ideologiczne połączenie powstało oczywiście w Stanach Zjednoczonych, gdzie działa wiele tego typu ruchów. Członkowie Eckankar wyróżniają się tym, że już w swym "aktualnym wcieleniu" postawili sobie cel samorealizacji i urzeczywistnienia w Bogu. Chcą to osiągnąć praktykując surat shabda jogę. Ma im ona pozwolić na podróżowanie duszy poza fizyczne bariery ciała do królestw "Sugmad" – ekwiwalentu Boga, definiowanego jako wszystko obejmujący, bezosobowy i nieskończony Ocean Miłości i Miłosierdzia, z którego wypływa wszelkie życie.

Wiedza tajemna
Eckankar przypomina też pod pewnym względem ruchy teozoficzne, jest bowiem również ezoteryczny – to znaczy, że cała wiedza nie jest dostępna wszystkim członkom ruchu. Mogą oni przechodzić przez kolejne stopnie wtajemniczenia.
Pierwsza inicjacja odbywa się w "niewidzialnym, wewnętrznym królestwie" i zazwyczaj dokonuje się w trakcie snu.

Znacznie trudniej osiągnąć drugą inicjację. Adept jest do niej zwykle gotowy dopiero po dwóch latach członkostwa. Inicjacja ta "łączy jednostkę z Duchem uwalniając ją z konieczności inkarnacji w tym fizycznym świecie." Osoby, które przejdą drugą inicjację "otrzymują na własność tajemne słowo".

Eckankar jest więc nauką tajemną. Nazwa wzięła się od określenia Ducha słowem Eck. Ma to być boska istota znajdująca się w każdym człowieku.

Członkowie ruchu (zwani chela) nie prowadzą życia wspólnotowego, są natomiast zobowiązani do ćwiczeń duchowych w domach i do uczestnictwa w seminariach. Co roku wpłacają do kasy ruchu składkę. Upoważnia ich to do otrzymywania co miesiąc drogą pocztową kolejnych materiałów szkoleniowych oraz do wzięcia udziału w serii 12 seminariów.

Naukę ruchu mogą zgłębiać także na kursach, które odbywają się w lokalnych centrach. Cztery razy do roku mają miejsce trzydniowe Międzynarodowe Seminaria Eckankar.

Zwolennicy Eckankar nazywają swój ruch Religią Boskiego Światła i Dźwięku. Oprócz medytacji ważnym ćwiczeniem jest dla nich tzw. Hu-chant: śpiewanie Hu, czyli uniwersalnego imienia "Słyszalnego Strumienia Życia" Według nauk ruchu praktyka ta prowadzi do "świętego przymierza ze Światłem i Dźwiękiem Boga". Przypomina to mantry, śpiewane przez inne ugrupowania hinduistyczne, zwłaszcza krisznaitów. Na spotkaniach Eckankar oprócz dyskusji i ćwiczeń medytacji obowiązkowym punktem jest śpiewanie Hu.

Oprócz zajęć dla dorosłych Eckankar proponuje także specjalne zajęcia dla niepełnoletnich, które rozpoczynają się kursami dla dzieci w wieku 4-6 lat.

  Bobak Ha'Eri / CC 3.0 Chanhassen
Główna świątynia ruchu Eckankar Mistrz numer 971
Ruch powstał w 1965 roku w Chanhassen w stanie Minnesota. Tam też obecnie znajduje się główna świątynia. Członkowie Eckankar twierdzą jednak, że to zaledwie współczesna postać ruchu, zwanego przez nich czasem Starożytną Nauką Podróży Duszy. Tajemna nauka znana Eckankar miała być bowiem znana przez wieki kilku wybranym osobom i przyniesiona nowoczesnemu światu w 1965 r. przez Johna Paula Twitchella, który ogłosił się jedynym żyjącym, 971 z kolei Mistrzem Eck.

John Paul Twitchell urodził się 23 października 1909 roku. Ruchem kierował tylko 6 lat, zmarł bowiem w 1971. Kolejnym, 972 Mistrzem ogłoszono Darwina Grossa, jego przewodzenie ruchowi budziło jednak kontrowersje. W 1984 roku obecny lider, Harold Klemp (znany pod swoim duchowym imieniem jako Wah Z lub Mahanta) obwieścił, że Gross (który w 1981 ogłosił go 973 Mistrzem) nie jest już uznawany za Mistrza.Mimo tych zaburzeń, organizacja rozwijała się szybko, zwłaszcza w USA. Liczy obecnie ok. 50 tysięcy członków.

W 1972 roku ruch przywędrował do Polski. Odbyło się już kilka krajowych seminariów Eckankar. Trzecie z nich, zatytułowane "Duchowa równowaga w życiu codziennym", miało miejsce w Warszawie w 1994 roku.

Ruch, pod nazwą Związek Wyznaniowy "Eckankar", zarejestrowano w Polsce 17 listopada 1997 r.