W narodzie Hebrajczyków początek tego zwyczaju związany jest z Abrahamem. Dla niego i jego potomków stał się znakiem zawartego z Bogiem przymierza. A więc wyrazem wiary. Znak ten ograniczał się do męskiej części wierzących wiarą Abrahama. Polegał na obcięciu, czyli skróceniu męskiego napletka, dokonywanym w ósmym dniu po narodzeniu chłopca. Chyba że ktoś wiarę przyjmował w późniejszym okresie życia.

W prawie mojżeszowym nie ma nakazu dotyczącego obrzezania, ale sam obyczaj już wtedy był częścią narodowo-religijnego dziedzictwa Hebrajczyków. W okresach prześladowań Żydów pod naporem kultury helleńskiej czasem odstępowano od obrzezania albo dokonywanie go było karane.

Po zesłaniu Ducha Świętego, gdy do wspólnoty chrześcijan - podówczas Żydów – zaczęli przystępować ludzie innego pochodzenia i obyczaju, powstał problem, czy obrzezanie zachowuje swą moc jako wyznanie wiary. To był jeden z elementów sporu wokół ważności starego prawa.

Apostołowie ostatecznie kolegialnie zdecydowali, że prawo Starego Przymierza nie obowiązuje - zatem i obrzezanie jest niepotrzebne.

Otwórz:

Rdz 17,8-14; 2 Mch 6,10; DZ 15,1 i nn.; Rz 4,9 I NN.