Żaba

W starożytnym Egipcie – ze względu na zimowe zakopywanie się i sen w mule oraz budzenie się wiosną - widziano w niej symbol zmartwychwstania, odradzającego się życia. Nie przypadkiem więc bogini Heket (patronka szczęśliwych porodów, długowiecznośći i zmartwychwstania właśnie) była przedstawiana z żabią głową.

Po wiekach – m.in. w świątyni w Abydos – archeolodzy odkryli figurki żab, które ofiarowywano Heket jako wota. Do naszych czasów przetrwały także staroegipskie noże-amulety, które kładziono na łonie rodzącej, bądź na noworodku. Wszystko po to by chronić matkę i dziecko. Rzecz jasna na nożach tych także znajdował się wizerunek żaby.

W mitologii greckiej tytanka Leto przemieniła w żaby lykijskich pasterzy, gdy ci nie pozwolili jej napić się wody z rzeki, czy też (źródła różnie podają), wykąpać w niej dzieci. W wierzeniach antycznych Greków żaby symbolizowały wyrocznie, przepowiadające przyszłość, ich chór zaś miał towarzyszyć Dionizosowi, gdy ten zstępował do piekieł. Żabie figurki były też świątynnymi wotami, które ofiarowywano Herze i Artemidzie.

W Azji Południowo-Wschodniej wierzono, że dzięki pomocy żab można sprowadzić deszcz. „Starożytna kultura Dong Son (ok. 650–100 p.n.e.) wytwarzała bębny z brązu zdobione często figurkami żab (…) Instrumenty te służyły do wywoływania deszczu. Takie ‘żabie bębny’ używane są do dziś przez liczne plemiona górskie krajów Płw. Indochińskiego” – czytamy w elektronicznej wersji PWN-owskiej encyklopedii „Religie”.

Podobnie rzecz się miała z wierzeniami plemion australijskich i nowozelandzkich. Tyle, że na Antypodach miast bębnić, próbowano Wielką Żabę rozśmieszyć. Wierzono bowiem, iż to ona gromadzi całą wodę świata, więc gdy nadchodziła susza, robiono wszystko by mityczną ropuchę rozbawić. Gdy to się udawało, zaczynało padać. Ale – o czym przekonani byli np. Maorysi - należało też uważać, by Wielkiej Żabie nie zrobić krzywdy. Wtedy mściła się ona, zsyłając na ludzkość wielkie ulewy i powodzie.

Celtowie wierzyli, że żaba włada ziemią i symbolizuje lecznicze źródła. Wyznawcy zaratusztrianizmu widzieli w niej natomiast demona i sługę straszliwego Ahrimana, boga świata podziemnego, sprawcy wszelkiego zła, 9999 chorób i śmierci.

Dla wielu plemion indiańskich żaba była Panem Wód. „Dla indiańskich szamanów jest ona wcieleniem sił oczyszczających i odświeżających, mocy wody i inicjacji poprzez wodę” – pisał J.C. Cooper w książce „Zwierzęta symboliczne i mityczne” (wyd. Rebis, 1998 r.).