Islam

Dopóki żył Prorok, każdy problem wiary i zachowania znajdował rozwiązanie dzięki możliwości odwołania się do najpewniejszego interpretatora, depozytariusza Objawienia.

Nauka islamu


Chwała Bogu, Panu światów,
Miłosiernemu, Litościwemu,
Królowi dnia Sądu.
Oto Ciebie czcimy i Ciebie prosimy o pomoc.
Prowadź nas drogą prostą,
drogą tych, których obdarzyłeś dobrodziejstwami;
nie zaś tych, na których jesteś zagniewany,
i nie tych, którzy błądzą.


Te siedem wersetów tworzy pierwszą surę Koranu, nazywaną „Fatiha", to znaczy Otwierającą. Tytuł określają wprost jako wprowadzenie i jednocześnie syntezę całego objawienia koranicznego oraz obrazu Boga, jaki daje ono wierzącemu muzułmaninowi. Przedstawiliśmy ją tutaj podzieloną na trzy tradycyjne części: pierwsza dotyczy Boga, druga sług, a trzecia jest wspólna.

1. Bóg

1.1. ALLAH W KORANIE

W pierwszym wersecie pojawia się imię Boga muzułmanów, Allaha. Z punktu widzenia gramatyki arabskiej wiedzy, której na ziemi islamu podstawowym celem poprzez wieki było właściwe interpretowanie Bożego objawienia przekazanego w Koranie - imię to pochodzi od rdzenia, którego ogólne znaczenie jest związane z ideą oddawania czci. Ilah, rzeczownik, który najbardziej bezpośrednio z niego wypływa, oznacza po prostu „boga". Allah jest jego formą, która asymiluje rodzajnik określony - al po arabsku - a więc jest dokładnym odpowiednikiem włoskiego „Iddio",, gdzie pierwsze „d" wynika po prostu z asymilacji „l" występującego w końcówce włoskiego rodzajnika „il". Ta cecha - połączona ponadto z faktem, że później teologowie spośród różnych określeń Boga wybiorą właśnie to jako najbardziej zbliżone do imienia własnego - jest już sama w sobie oznaką absolutnego monoteizmu islamu. Jest to Bóg jako taki (z rodzajnikiem określonym), ponieważ nie ma innych i dlatego zasadniczo „Bóg" jest Jego imieniem. Jego jedyność jest potwierdzona w licznych innych wersetach koranicznych, lecz przede wszystkim w surze CXII, której tytuł - Szczerość wiary wskazuje na j ego funkcję wyznania wiary:

Mów: „On - Bóg Jeden, Bóg
Wiekuisty!
Nie zrodził i nie został zrodzony.
Nikt Jemu nie jest równy".

Tak rozumiany Bóg jest głoszony jako Pan światowi - jako taki - Miłosierny w dwóch znaczeniach. Pierwsze odpowiada arabskiemu Rahman, ponieważ Ten, Który powołał do życia wszystkie istoty poprzez stworzenie, przez ten fakt wszystko przenika i jest miłosierny. Drugie znaczenie sprowadza się do tego, że Bóg zapewnił, iż uczyni przedmiotem Swego swoistego i zarazem konkretnego miłosierdzia tych, którzy będą słuchać Jego rozkazów, skrupulatnie wykonując te obrzędy, które z Jego wyraźnego polecenia „przywołują" to miłosierdzie.
Po wzmiance o miłosierdziu natychmiast pojawia się napomnienie, że Miłosierny jest także Tym, Który sądzić będzie wszystkich ludzi w dniu Sądu Ostatecznego: tutaj Jaum ad-Din - „Dzień Sądu", w innych miejscach w Koranie as-sa 'a - „Godzina" lub Jaum al-Kijama - „Dzień Zmartwychwstania".
Ponadto Koran przypisuj e Bogu w wielu miejscach cechy, które tworzą najpiękniejsze imiona. Jeden z wersetów (Kor. VII, 180) ogranicza się do stwierdzenia: „Do Boga należą imiona najpiękniejsze! Wzywajcie Go więc nimi"; natomiast inny tekst koraniczny (LIX,22-24) wylicza kilka z nich.

On jest Bogiem!
Nie ma boga, jak tylko On!
On zna skryte i widzialne.
On jest Miłosierny, Litościwy!
On jest Bogiem!
Nie ma boga, jak tylko On!
- Król, Przenajświętszy, Pokój,
Wierny, Zachowujący, Potężny,
Przemożny, Wyniosły!
Chwała niech będzie Bogu!
On jest ponad to,
co dodają Mu jako współtowarzyszy!
On jest Bogiem!
Stworzycielem, Twórcą, Kształtującym!
Do Niego należą najpiękniejsze imiona!
Głosi Jego chwałę
to, co jest w niebiosach, i to,
co jest na ziemi! On jest
Potężny, Mądry!

Ten krótki wykaz oczywiście nie wyczerpuje wszystkich imion, jakie spotyka się w bardzo wielu wersetach koranicznych, gdzie w większości przypadków pojawiają się jako wyjaśnienie napomnień, obietnic lub gróźb boskich albo też jako przykłady Jego opatrznościowego działania w historii ludzkości. Są to niemal zawsze przymiotniki odczasownikowe, które w egzegezie gramatyków arabsko-muzułmańskich wskazują na posiadanie przez podmiot danej cechy w stopniu nadzwyczajnym, „utożsamiającym się z naturą". Mogą też wskazywać na czynność powtarzaną trwale, tak iż „reprezentuje" ona jakby naturę tego, kto ją wykonuje. Opisują więc Boga w Jego rzeczywistości i w Jego działaniu w świecie.

W podsumowaniu możemy więc stwierdzić, że Bóg, o którym mówi Koran, jest Jeden, Potężny, Mądry, jest Stwórcą i straszliwym Sędzią ale jest jednocześnie łagodnym i gotowym przebaczyć temu, kto skruszony zwraca się do Niego. Bezpośrednim skutkiem Jego miłosierdzia w dwóch wspomnianych wyżej znaczeniach jest Jego stała troska o stworzenia.
 

«« | « | 1 | 2 | » | »»

aktualna ocena |   |
głosujących |   |
Pobieranie.. Ocena | bardzo słabe | słabe | średnie | dobre | super |

Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg