W objętych rewoltą syryjskich miastach na murach domów pojawia się hasło: „Chrześcijanie do Bejrutu, alawici do grobu!”. Częściowo oddaje ono klimat napięcia pomiędzy sunnicką większością a mniejszościami, w tym chrześcijańską i alawicką. Alawici to sekta wyrosła w łonie islamu szyickiego, więc ortodoksyjni muzułmanie uważają ją za heretycką. Ale to właśnie alawici, będący kilkunastoporcentową mniejszością, od ponad 40 lat sprawują rządy w Syrii. Alawitą jest prezydent Baszar Al-Assad (podobnie, jak był nim jego ojciec Hafez), większość najwyższych stanowisk w armii i służbach bezpieczeństwa zajmują również alawici. Stąd też zawołanie „Alawici do grobu!” jest symbolem sprzeciwu wobec reżimu, który w ostatnich miesiącach pokazał swoją prawdziwą twarz, zabijając tysiące ludzi. A co w tym „znienawidzonym” przez rewolucjonistów towarzystwie robią chrześcijanie?

I dlaczego, mimo niechęci, nikt ich nie chce wysyłać z alawitami do grobu, tylko co najwyżej wygnać do sąsiedniego Libanu?