Neftyda

Piotr Drzyzga

publikacja 07.01.2014 06:35

Należała do enneady, czyli dziewiątki najważniejszych, staroegipskich bóstw.

Neftyda   Rama / CC 2.0 Neftyda
Posążek ze zbiorów muzeum w Luwrze
Jej ojcem miał być Geb (bóg ziemi), matką zaś bogini nieba Nut. Ta para spłodzić miała słońce, a co za tym idzie i resztę bogów. Egipcjanie wierzyli, że ich dziećmi – poza Neftydą – byli także Ozyrys, Seth, Haroeris oraz Izyda, siostra bliźniaczka Neftydy.

Neftyda – jako bogini śmierci - poślubiła Setha, ale że był on bogiem nieurodzaju i pustyni, małżeństwo to pozostawało bezdzietne. Stąd też słynne, mityczne oszustwo Neftydy, która zakradła się kiedyś do komnaty Ozyrysa i udając Izydę (bliźniacze podobieństwo) spłodziła z nim Anubisa.

Po porodzie porzuciła jednak noworodka, który przyszedł na świat z głową psa, czy też szakala. Ulitowała się nad nim Izyda i wychowała późniejszego boga, jak własnego syna – głosi jeden z mitów.

Po tym gdy Seth zamordował Ozyrysa, Neftyda odwróciła się od męża bratobójcy. Mity mówią, że wraz z Izydą trwała w żałobie, następnie zaś wspólnie doprowadziły do zebrania wszystkich kawałków poćwiartowanego ciała Ozyrysa i jego ożywienia.

Starożytni wierzyli, że obie te boginie towarzyszą Ozyrysowi w czasie Sądu Umarłych. Wyobrażali sobie także, że stać miały na Wschodzie, witając i pozdrawiając wschodzące każdego dnia słońce. Ale ich zadaniem było również strzec ostatniej z bram, prowadzących do podziemi. To przez nią bóg-słońce miał wyjeżdżać do świata śmiertelników.

W czasie ważnego, religijnego święta Ozyrysa, kapłanki wcielały się w Izydę i Neftydę lamentując nad ciałem zamordowanego boga. Podobnie rzecz wyglądała w czasie pogrzebów: za zmumifikowanym ciałem ustawiał się kondukt na czele którego stały dwie płaczki, symbolizujące boskie bliźniaczki.

Co ciekawe, „Neftyda nigdy nie mała własnego ośrodka kultowego, jedynie w górnoegipskim mieście Hu (gr. Diospolis Parva) identyfikowana była z Hathor i wspólnie z nią odbierała tam cześć. Grecy utożsamiali ją z Afrodytą oraz z Nike” -.pisze Wiesław Bator w wydanej przez WAM w 2004 roku książce „Religia starożytnego Egiptu”, z której korzystałem przy pisaniu tego tekstu.