Nikt w Bhutanie nie przejmuje się tym, że kraj zajmuje dopiero 84. miejsce w tegorocznym światowym Raporcie Szczęścia opublikowanym przez Sustainable Development Solutions Network (SDSN) oraz Earth Institute Uniwersytetu Columbia (liderem jest Dania, Polska figuruje na 57. miejscu), bo ranking ten koncentruje się na gospodarczym dobrobycie, a Bhutańczycy mają zupełnie inne poczucie szczęścia. Według monarszych wytycznych satysfakcja z życia nie zależy tylko od czynników ekonomicznych. Szczęście Narodowe Brutto mierzy się, opierając się na czterech filarach: dobre zarządzanie, zrównoważony rozwój społeczno-ekonomiczny, zachowanie i promocja rodzimej kultury oraz ochrona środowiska. Brzmi to jak urzędnicza nowomowa, jednak w Bhutanie nie są to puste hasła. „Jeśli władze nie dają ludziom szczęścia, nie mają racji bytu” – czytamy w buddyjskim kodeksie Tsa Yig, który stanowi podstawę wszystkich praw w Bhutanie.

Ustrojowa rewolucja

To państwo ma zaledwie 700 tys. obywateli. W 1952 roku skończyło się tam średniowiecze. Właśnie wtedy Trzeci Król Smok Jigme Dorji Wangchuck publicznie ogłosił koniec feudalizmu. Jedną decyzją nakazał rodzinom szlacheckim rozdanie ziemi chłopom. Co ciekawe, ta ustrojowa rewolucja dokonała się nie tylko bez sprzeciwu wywłaszczanej szlachty, ale z jej gorącym poparciem.