Ameryka bez religii nie byłaby sobą. Także amerykańska polityka, mimo wyraźnego rozdziału państwa i Kościoła, znajduje się pod dużym wpływem związków wyznaniowych – zarówno na poziomie najbardziej lokalnym, jak i stanowym oraz federalnym.

Szantaż podatkowy

Ten wpływ przez ponad 60 lat miał jedno ograniczenie: zakaz otwartego wspierania i finansowania przez związki wyznaniowe osób kandydujących na jakiekolwiek urzędy publiczne. Zakaz nie był bezwzględny. Kościoły mogły przekazać środki pieniężne na kampanie wyborcze kandydatów, ale wtedy musiały się liczyć z utratą ulg podatkowych. Te zaś są dla związków wyznaniowych w USA na tyle korzystne, że pozbawienie się tych przywilejów dla wielu Kościołów mogło oznaczać poważne załamanie finansów, a w przypadku organizacji, które zawiązują „religię” tylko w celach zarobkowych (bo to też część mozaiki amerykańskiej), groziło zwyczajnym bankructwem. To wszystko za sprawą senatora Lyndona B. Johnsona (późniejszego prezydenta), który w 1954 roku przeforsował odpowiednią poprawkę… głównie w ramach rewanżu za sabotaż ze strony pewnych grup o charakterze charytatywno-religijnym. Poprawka nie tyle zakazywała Kościołom i innym związkom wyznaniowym wyrażania poglądów politycznych, ile właśnie oficjalnego popierania i finansowego wsparcia polityków. W praktyce przypadki egzekwowania tych przepisów, tzn. pozbawiania konkretnych Kościołów przywilejów podatkowych, nie były znowu tak częste. Jednak teoretycznie wszyscy wiedzieli, że taki bat jest potencjalnie możliwy do użycia przez władzę.