Siedziba władz ruchu na zboczu góry Karmel.
Pewnie dlatego bahaici, głoszący jedność wszystkich religii, są obecnie uważani za ruch najszybciej zdobywający wyznawców. Na całym świecie jest ich już kilka milionów. Wierzą, że Abraham, Mojżesz, Kriszna, Budda, Zaratustra, Chrystus i Mahomet byli prorokami tego samego Boga. Do tej listy dopisują założycieli bahaizmu: Baba i Baha'u'llaha.
Bahaici głoszą, że Bóg co pewien czas posyłał między ludzi, w różne miejsca, Nauczycieli – założycieli wielkich religii. Każda z tych religii była dobra w swoim czasie i miejscu. Czasy obecne wymagają jednak nowego Nauczyciela, który odpowie na problemy współczesnych ludzi. Ma nim być Baha'u'llah – Pers żyjący w XIX wieku.

Bez kapłanów i nabożeństw
Bahaizm powstał ponad 150 lat temu, prawdziwą popularność zdobywa jednak dopiero teraz. Idee jedności wszystkich ludzi i wszystkich religii wyglądają jakby były zapożyczone z ruchu New Age. Bardzo „nowoczesna” wydaje się też rezygnacja z ceremonii religijnych. W bahaizmie nie ma w ogóle kapłanów ani nabożeństw. Pozostaje tylko indywidualna modlitwa. Ten kilkumilionowy ruch nie ma świątyń, tylko dziewięć, zresztą bardzo okazałych, domów modlitwy w różnych krajach.
Bahaitą może zostać każdy kto wierzy w Baha'u'llaha jako Boskiego Nauczyciela dla współczesnego świata. Administracja ruchu składa się ze zgromadzeń duchowych na poziomie lokalnym, narodowym i międzynarodowym. Zgromadzenia takie składają się z dziewięciu osób wybieranych co roku podczas głosowania. Zgromadzenie decyduje o działalności prowadzonej we wspólnocie.
Na każdym kontynencie bahaici posiadają domy modlitw. Ich cechą charakterystyczną jest to, że mają dziewięć wejść, co symbolizuje dziewięciu założycieli głównych religii. Istnieją w następujących miejscowościach: Frankfurt n/Mennem (Niemcy), Chicago (USA), Sydney (Australia), New Delhi (Indie), Kampala (Uganda), Panama City (Panama), Apia (Samoa Zachodnia).
Bahaici twierdzą, że do ich Kościoła należy około 5 milionów wiernych w ponad 200 krajach.
Brama i Chwała Boża
Bahaizm powstał w Iranie jako odłam islamu szyickiego. Jego korzeni należy szukać w babizmie, który wyodrębnił się z islamu 23 maja 1844 roku. Wtedy to kupiec z Szirazu (Iran), Siyyid Ali-Muhammad znany jako Bab (po arabsku "Brama") ogłosił się Posłańcem Bożym. Dziewiętnastowieczny Iran był ogarnięty mesjańską gorączką, muzułmanie oczekiwali nadejścia "Pana Wieku". W takim klimacie deklaracja Baba zdobyła wielu zwolenników.
Bab ustanowił odrębną religię, wiarę babitów, która miała swe własne prawa, zasady oraz mistyczne dzieła i doktryny. Głównym przesłaniem Baba i jego nauk było rychłe nadejście innego Posłańca Bożego. Drugi Posłaniec miał być dużo potężniejszy niż sam Bab, i miał przynieść wiek pokoju oraz sprawiedliwości obiecany w judaizmie, chrześcijaństwie, islamie oraz innych wielkich religiach świata. Bab określał tę osobę jako "Tego, Którego Bóg Objawi". Misja Baba trwała krótko. Został rozstrzelany 9 lipca 1850 roku. Jego zwłoki zostały złożone w mauzoleum na Górze Karmel. Jest to jedno z najświętszych miejsc dla wyznawców Wiary Baha'i.
W 1863 roku Mirza Husayn-'Ali (1817-1892) ogłosił się zapowiedzianym przez Baba Nauczycielem. Przyjął tytuł Baha'u'llah, co po arabsku oznacza "Chwała Boża". Większość babitów uznała jego przywództwo i tak powstał bahaizm.
Baha'u'llah pozostawił ponad 100 tomów dzieł, uważanych przez jego wyznawców za natchnione. Zmarł na wygnaniu w Akce (dziś Izrael). Przed śmiercią zadbał o sukcesję przywództwa we wspólnocie. Jego najstarszy syn, Abbas Effendi, (który przyjął tytuł Abdu'l-Baha, co oznacza "sługa Chwały"), został wyznaczony na przywódcę Wiary Baha'i i jedynego interpretatora pism Baha'u'llah'a. Jego pisma, jak również kolejnego następcy – Shoghi Effendi bahaici również uznają za natchnione.
Dziś ruchem kieruje Powszechny Dom Sprawiedliwości (Universal House of Justice) z siedzibą w Haifie, w Izraelu, gdzie mieści się także Światowe Centrum Bahá’i.

19 miesięcy w roku
Wyznawcy Wiary Bahá‘í głoszą, że cała ludzkość jest jedną rodziną, nawołują do jedności, powszechnego pokoju, sprawiedliwości i tolerancji rasowej, narodowościowej i religijnej. Podkreślają także równość płci i powszechne prawo ludzi do zdobywania wykształcenia.
Postulat zjednoczenia świata realizowany jest m.in. poprzez uczenie się tzw. pomocniczego języka światowego – pierwotnie funkcje takiego uniwersalnego języka spełniało esperanto, współcześnie rolę tę przejął język angielski. Specyfiką wyznania jest posługiwanie się ustanowionym przez Baba kalendarzem, który liczy 19 miesięcy po 19 dni.
Członkowie tego wyznania mogą uczęszczać także do kościołów innych wyznań. Boga czci się poprzez codzienną modlitwę, ofiarowywaną Bogu pracę i postawę w życiu codziennym (m.in. całkowite powstrzymanie się od narkotyków, alkoholu i innych używek). Praktykowanie postów i uczestnictwo w świętach (1 dzień na początku każdego z 19 miesięcy) ma podtrzymywać ducha braterstwa i wspólnoty.
Każdy wierny oddaje Kościołowi 19 procent dochodów netto.
Na ziemiach polskich pierwsze wzmianki o Bahá‘í pojawiły się w drugiej połowie XIX wieku. Pierwszą polską bahaitką była Lidia Zamenhof, córka twórcy esperanto, która nową wiarę przyjęła w 1926 r. Ona też przetłumaczyła kilka dzieł Bahá'u'lláha. Po wojnie pierwsze wspólnoty powstały po 1989 w Warszawie i Krakowie. W 1992 bahaizm został oficjalnie zarejestrowany jako Wiara Bahá’í w Polsce z siedzibą główną w Warszawie. Obecnie posiada ośrodki w Warszawie, Krakowie, Białymstoku, Gdańsku, Katowicach, Lublinie, Łodzi, Poznaniu, Szczecinie, Wrocławiu. Liczbę wyznawców w naszym kraju określa się na ok. 500 osób.