Podczas podróży, jakie odbywałem od początku mojego pontyfikatu do różnych krajów świata, bardzo często spotykałem się z przedstawicielami wspólnoty żydowskiej. Nasze dzisiejsze spotkanie nie jest ani przypadkiem, ani zwykłym wymogiem grzeczności.

Wiecie dobrze, że od czasu Soboru Watykańskiego II i ogłoszenia deklaracji Nostra aetate (nr 4), stosunki między Kościołem katolickim a judaizmem budowane są na nowym fundamencie, który w gruncie rzeczy jest bardzo stary, bowiem zawiera się w nim bliskość obu naszych religii, połączonych tym, co Sobór określił mianem duchowej „więzi”.

Wraz z upływem lat od zakończenia Soboru i w miarę postępu dialogu katolicko-żydowskiego, pogłębiała się nasza świadomość owej „więzi”, a także potrzeby ciągłego jej umacniania poprzez wzajemne poznanie, szacunek oraz pokonanie tych uprzedzeń, które doprowadziły do rozejścia się naszych dróg w przeszłości.