Kpisz, czy o drogę pytasz?

"O wierze się nie dyskutuje" - taki właśnie jest przekaz fundamentalistów islamskich - albo przyjmujesz Allaha i jego proroka Mahometa - albo dostaniesz nóż w plecy (a w lżejszej wersji - nie będziesz miał życia w naszym muzułmańskim kraju). Brak dialogu i szacunku wobec innych i nawracanie na siłę - owocuje wojnami religijnymi i buntem - gdzie tracą wszyscy. To już przerabialiśmy, tego się wstydzimy jako katolicy, za to Jan Paweł II przepraszał przedstawicieli innych wyznań i religii, i tego nie chcemy. Lepiej więc - wiedząc że jestem uczniem Chrystusa, głęboko poznając swoją religię i wyznanie, wiedząc że pragnę dobra i zbawienia dla siebie i wszystkich - wejść w dialog, dostrzegając to, co dobre w innych religiach czy wyznaniach, ale też jasno dając życiem i słowem swoje świadectwo wiary. To jest droga do tego, by drugi człowiek zastanowił się, i świadomie i w wolności wybrał Chrystusa jako swojego Pana i Zbawiciela, wybrał drogę słuchania Słowa, miłości, modlitwy i sakramentów by dojść do zbawienia. Bóg Stwórca dał każdemu rozum i wolność wyboru i nie wolno nam tych darów lekceważyć. Owszem, będą tacy, jak kiedyś w czasach Jezusa niektórzy faryzeusze, którzy czując że On mówi prawdę - właśnie dlatego Go prześladowali i odrzucili. Ponieważ bardziej ukochali grzech, bo słowa Chrystusa były dla nich niewygodne. To był ich świadomy wybór. Do tych odnoszą się słowa: "kto nie uwierzy - będzie potępiony". My nie mamy nikogo potępiać - to Bóg każdego osądzi według jego sumienia. My mamy wiedzieć kim jesteśmy i dzielić się wiarą jak chlebem.

I jeszcze jedno. Zanim zaczniemy ewangelizować innych zastanówmy się czy dajemy świadectwo wiary swoim najbliższym. Bo wiara i miłość zaczyna się w domu i wśród najbliższych. Religia w szkołach nie załatwi niczego - jeśli dzieci i młodzież nie będą widziały potwierdzenia jej we własnej rodzinie - będą ją odrzucać i nie będą nią zainteresowane. I tu jest szkoła ewangelizacji. Nawet własnym dzieciom nie da się na siłę narzucić swojej wiary i trzeba z nimi rozmawiać, dawać świadectwo. Tak również na zewnątrz, w stosunku do innych bliźnich.

Moim skromnym zdaniem - Kościół Katolicki idzie w dialogu ekumenicznym i z innymi wyznaniami i religiami dobrą drogą, gdyż wypływa ona z przykazania miłości bliźniego. To, że idzie taka drogą jest owocem przyjęcia Ewangelii i 2000 lat doświadczeń. Ta droga zapraszająca do dialogu potwierdza wielkość Kościoła i jego możliwości. Chrystus też wychodził do Zajordanii, do "Galilei pogan". Tam wzywał do przemiany. Wyruszał na tereny czysto pogańskie jakimi był Tyr czy Sydon... Przykład o miłosiernym Samarytaninie danym jako wzór miłości, w uszach jemu współczesnych brzmiał jakby dziś ktoś opowiadał o miłosiernym muzułmaninie. Uzdrowienie sługi setnika rzymskiego - było wyrazem miłości okazanej nie tylko swoim ziomkom - ale poganom. Więc jeśli tę naukę i wzór zrozumieliśmy - będziemy potrafili wyjść naprzeciw tym, których wiara jest inna niż nasza. I nie będziemy czekać aż inni będą nas kochać i szanować, ale wyjdziemy "poza obóz", szukać tych, co się źle mają.

A do czego jesteśmy zdolni - jeśli porzucimy drogę miłości, szacunku i dialogu - jeśli nie będziemy potrafili się dogadać i spojrzeć sobie w oczy - pokazuje historia, a tu choćby przykład byłej Jugosławii a szczególnie Bośni sprzed zaledwie 20 lat. Prawosławni (którzy w praktyce byli małej wiary, w których zwyciężyły nacjonalistyczne idee, podsycanie wzajemnej niechęci i wrogości a nie prawdziwe chrześcijaństwo) spalili lub zburzyli ponad 90% kościołów katolickich, i z równym zapałem palili i wysadzali w powietrze meczety.
Jakże inaczej wyglądała sytuacja kilka miesięcy temu w Chorwacji, w grudniu, gdy w dyskusji na temat małżeństwa jako związku kobiety i mężczyzny murem stanęli katolicy, oraz wszystkie wyznania chrześcijańskie i muzułmanie... razem zagłosowali, razem się dogadali, wsparli by wygrać referendum. Nie był to monolog. I wygrali to referendum. Przykładów owocności dialogu można mnożyć.
Mamy tu dwa modele do wyboru. Model podsycania niechęci i model dialogu.

Nie ma co czekać na sympatię i dni Katolickie u wyznawców innych wyznań chrześcijańskich czy religii. Trzeba inicjować dialog, wychodzić do innych, łączyć się we wspólnych inicjatywach opartych na dostrzeżeniu wspólnych wartości. Gdy inni dostrzegą w nas nie sekciarzy, nie tanich prozelitów, ale ludzi dobrej woli i pragnących ich dobra - na pewno zaowocuje to wieloma dobrymi owocami...

P.S. Kiedyś rozmawiałem z pewnym pastorem. Powiedział: - Cenię to, że w Kościele katolickim robicie tyle różnych akcji np. w obronie życia nienarodzonych, przeciw aborcji itp. U nas - powiedział - każdy jest zajęty organizacją rozlicznych zajęć w swoim kościele (zborze) i własną rodziną. Właściwie nawet w ramach jednego kościoła protestanckiego bardzo różnie wygląda prowadzenie poszczególnych wspólnot - więc trudno jest o jedność. Często pastorzy muszą prowadzić jakąś firmę, by utrzymać rodzinę bo są zbyt małe wspólnoty by utrzymać pastora i jego rodzinę.
Znów u prawosławnych kościoły są bardzo uzależnione od państwa, rządu i siłą rzeczy wkręcone w politykę rządu. Im jest trudniej wyjść z ekumenicznymi inicjatywami - nawet jeśli dostrzegają ich sens.