Czy rozsądek, czy nierozsądek, tego nie wiem - można sprawdzić sobie definicję profesora Bartyzela, linka do której wklejam tutaj: http://haggard.w.interia.pl/integryzm.html. Niewątpliwie Bractwo jest integrystyczne, więc nie rozumiem, co niby świadczy o moim "nierozsądku" czy "braku zrozumienia." A kto stoi po drugiej stronie? Tego też nie wiem - a może jednak nie tylko moderniści? Może nie każdy, kto nie zgadza się na przestarzały model państwa wyznaniowego sprowadza religię do sfery uczuć? Nie sądzę, aby tę kwestię dało się komukolwiek po "integrystycznej" (a jak najbardziej, właśnie) stronie wytłumaczyć - doświadczyłem tego na własnej skórze. Prawda jest jednak taka, że kwestia funkcjonowania Kościoła w społeczeństwie, a pod to podpada dobrze rozumiany ekumenizm i dialog międzyreligijny, nie należy do kwestii wiary i moralności jako takich, ale do sfery czysto praktycznej, w której dyrektywy mogą ulegać zmianom, bo nie mają charakteru nieomylnego. Można być super-ortodoksyjnym katolikiem i demokratą jednocześnie i nie ma w tym sprzeczności. Problem w tym, że Bractwo tego nie rozumie. Zresztą, zawsze jak się w Kościele coś zmienia, to jest opozycja - św. Tomasza z Akwinu, za którego znawców tak bardzo lubią uchodzić kapłani w/w Bractwa, też na uniwersytecie w Paryżu oskarżano o bezbożność i o herezję, szczególnie w kwestii dotyczącej duszy. Ostatecznie Kościół przyjął jego wykładnię (i do dziś ją utrzymuje, o czym świadczą rozliczne wypowiedzi, które padły w tej sprawie na "heretyckim" Soborze Watykańskim II) - i co? Czy doktryna się zmieniła? Czy Kościół zdradził Chrystusa? Biskup Tempier powiedziałby, że tak - tylko że to Tomasz jest świętym, a kto dziś pamięta o biskupie Tempierze?