PRL i ostatnie przemiany właśnie są tym o czym pisze w artykule wykorzenianiem ludzi z tradycji, obyczajów, norm współżycia społecznego i jakiejkolwiek wspólnotowości, czyli pchanie w stronę nihilizmu.
Za PRL do blokowisk przeniosła się wieś lub ogólnie ludzie wyrzuceni z miejsc, gdzie rodziny żyły od pokoleń. Nie zostali przez to mieszczaństwem w rozumieniu XIX-wiecznym, raczej zostali masą, która utraciła dotychczasowe obyczaje a nie nabyła specjalnie nowych wartościowych. Wielu księży chwaliło PRL, bo ludziom dali mieszkania. Tylko już trudniej było dostrzec, jaka obyczajowość rodzi się w PRL-owskim dobrobycie, bo dla księży wyznacznikiem była tylko jaka taka frekwencja na mszy, bez wnikania co się kryje za formalnym uczestnictwem.