Dagon

Z Pierwszej Księgi Samuela dowiadujemy się, natomiast że Filistyni umieścili Arkę Przymierza w świątyni Dagona w Aszdodzie. Gdy następnego dnia „weszli do świątyni Dagona, spostrzegli, że  oto Dagon leżał twarzą do ziemi przed Arką Pańską. Podniósłszy Dagona znów ustawili go na jego miejscu. Ale gdy następnego dnia wstali wczesnym rankiem, zauważyli, że Dagon znów leży twarzą do ziemi przed Arką Pańską, a głowa Dagona i dwie dłonie rąk są odcięte na progu, na swoim miejscu pozostał jedynie tułów Dagona” - czytamy w Biblii.

Słowo „dagon” w języku Fenicjan znaczyło tle co zboże, ziarno, stąd też wiązało się go z kultem płodności i urodzaju. W starożytności uchodził za filistyńskie bóstwo narodowe, jednak czczono go na całym Bliskim Wschodzie.

W północnej Syrii i Mezopotamii nazywano go Daganem. Miał swe świątynie m.in. w Ugarit, Puzrisz-Dagan i Gazie. Tę ostatnią zburzył wspomniany tu już Samson.

Widziano w nim także bóstwo  świata podziemnego (Pan Ciał), Pana Bydła, czy opadów atmosferycznych. Władcy Akadu obrali go sobie na patrona swych wypraw wojennych, a Hammurabi wierzył, iż zdobył leżące nad środkowym Eufratem miasto Mari właśnie dzięki przychylności Dagona.

Z czasem jego ranga i przypisywane mu atrybuty zmieniały się. A to umieszczano go w świcie sumeryjskiego boga Enlila, a to widziano w nim męża bogini Iszhary.

W Emar, podczas wyprawianego na cześć różnych bogów święta kizzu, raz do roku miał miejsce rytuał zaślubin Dagona z panującą w podziemiu boginią Ninkur.

Co ciekawe w tekstach ugaryckich Baala nazywa się często synem Dagona. W jednym z mitów spotkać możemy się ze wzmianką, iż Dagon trzymać miał w niewoli siedmioro dzieci boga Enmeszarry.

Atrybutem związanego z ziarnem i urodzajem Dagona był kłos zboża, ale często można się spotkać z jego wizerunkami, na których widnieje z syrenim ogonem, jako pół człowiek – pół ryba. Wszystko przez błędne rozumienie słowa „dagon” – po hebrajsku „dag” znaczy bowiem „ryba”.