Izkor

Ale to także nazwa i pierwsze słowo żydowskiej modlitwy za zmarłych krewnych, która w tłumaczeniu na polski brzmi „Wspomnij Panie, na duszę mego ojca (matki, brata, siostry, itd…) niech wiecznym węzłem splecie duszę jego z życiem sprawiedliwych w ogrodzie edenu”.

Modlitwę tę odmawia się podczas ostatniego dnia każdego z czterech żydowskich świąt: Szawuot, Jom Kipur, Pesach i Szemini Aceret. Zwyczaj ów pojawić miał się w XI wieku, gdy w czasie krucjat, wielu zmierzających do Ziemi Świętej żydów ginęło.

Zgodnie z tradycją, na chwilę przed rozpoczęciem jej odmawiania, osoby, których rodzicie nadal żyją, powinny opuścić synagogę. Dlaczego?

„Pozostanie bowiem na Izkor uważa się za zły omen dla żyjących rodziców, równoznaczny z życzeniem im śmierci. Obecność osób, które jej nie odmawiają, mogłaby także zakłócać rzewne modły innych” – czytamy w „Encyklopedii tradycji i legend żydowskich” Alana Untermana, wydanej u nas w 2000 roku przez Książkę i Wiedzę.

Co ciekawe, modlitwa ta powinna być odmawiana wtedy, gdy w synagodze jest minjan, czyli kworum dziesięciu Żydów płci męskiej, którzy ukończyli już 13 rok życia. Dzięki temu zagwarantowana jest Szechina (Boża Obecność). Pojawiają się także aniołowie, którzy przyłączają się do modlitwy.

W niektórych z żydowskich gminach, podczas wieczoru poprzedzającego dzień, w którym Izkor będzie odmawiany, zapalana jest specjalna, wolnotląca się świeca, której płomień pali się przez całą dobę. To także czas, w którym pobożni wyznawcy judaizmu składają datki na różne cele charytatywne, mające upamiętnić ich zmarłych bliskich oraz pomóc im skrócić karę, jaką odbywają w przypominającej piekielny czyściec gehennie (inna nazwa: gehinom).

„Większość zmarłych spędza w gehinom najwyżej dwanaście miesięcy, podczas których obmywają się z grzechów w rzece ognia (…) Wielkich niegodziwców wtrącono tam na czas nieokreślony” - dowiadujemy się z cytowanej tu już publikacji.

***

Tekst z cyklu Alfabet religii