"Szczególna więź łączy Kościół z tymi, którzy wyznają wiarę Starego Testamentu"

W sferze stosunków z religiami niechrześcijańskimi, szczególna więź łączy Kościół z tymi, którzy wyznają wiarę Starego Testamentu, dziedziców patriarchów i proroków Izraela. Sobór Watykański II przypomina „o więzi, którą lud Nowego Testamentu zespolony jest duchowo z plemieniem Abrahama (Nostra aetate, 4).

Ta więź łącząca nas z Żydami, o której mówiłem już podczas katechezy na temat Starego Testamentu, zostaje ponownie uwypuklona w deklaracji Nostra aetate, tym razem w odniesieniu do wspólnych początków wiary, sięgających patriarchów, Mojżesza oraz proroków. Kościół „Wyznaje, że w powołaniu Abrahama zawarte jest również powołanie wszystkich wyznawców Chrystusa, synów owego Patriarchy [...] Przeto nie może Kościół zapomnieć o tym, że za pośrednictwem owego ludu, z którym Bóg w niewypowiedzianym miłosierdziu swoim postanowił zawrzeć Stare Przymierze, otrzymał objawienie Starego Testamentu” Nostra aetate, 4). Z tego samego ludu pochodzi „Chrystus według ciała” (Rz 9, 5), Syn Maryi Dziewicy, a także wszyscy Apostołowie.

Całe to dziedzictwo duchowe, wspólne chrześcijanom i żydom, stanowi organiczną podstawę dla wzajemnych relacji, nawet jeśli liczna rzesza dzieci Izraela „nie przyjęła Ewangelii”. Niemniej Kościół, wraz z prorokami i apostołem Pawłem, „oczekuje znanego tylko Bogu dnia, w którym wszystkie ludy będą wzywały Pana jednym głosem i «służyły Mu ramieniem jednym» (So 3, 9)” (Nostra aetate, 4).