Przemówienie do przedstawicieli wspólnoty żydowskiej w Buenos Aires, 9 kwietnia 1987
Podczas podróży, jakie odbywałem od początku mojego pontyfikatu do różnych krajów świata, bardzo często spotykałem się z przedstawicielami wspólnoty żydowskiej. Nasze dzisiejsze spotkanie nie jest ani przypadkiem, ani zwykłym wymogiem grzeczności.
Wiecie dobrze, że od czasu Soboru Watykańskiego II i ogłoszenia deklaracji Nostra aetate (nr 4), stosunki między Kościołem katolickim a judaizmem budowane są na nowym fundamencie, który w gruncie rzeczy jest bardzo stary, bowiem zawiera się w nim bliskość obu naszych religii, połączonych tym, co Sobór określił mianem duchowej „więzi”.
Wraz z upływem lat od zakończenia Soboru i w miarę postępu dialogu katolicko-żydowskiego, pogłębiała się nasza świadomość owej „więzi”, a także potrzeby ciągłego jej umacniania poprzez wzajemne poznanie, szacunek oraz pokonanie tych uprzedzeń, które doprowadziły do rozejścia się naszych dróg w przeszłości.
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
Harmonijne połączenie zalet ludzkich w idealnej wizji poczętej z filozofii Greków.
Kolebka islamu, himjarycki król, żydowski neofita i pewien mało znany patron.
Kto w tej historii jest lepszym Żydem: ten, który napisał Hagadę na nowo, czy ten, który ją spalił?
Osiem dni święta Chanuka cechuje nastrój wesołości i wspólnego spędzania czasu.
Egipska bogini będąca personifikacją jednej z gwiazd widniejących na nieboskłonie.