Buddyzm starszy (Hinajana)

To ostatnie, negatywne w zamyśle określenie, powstało w kręgach buddyzmu późniejszego, który sam siebie nazywał wielkim wozem (mahajana) i który w odróżnieniu od buddyzmu małego wozu, zastrzegającego zbawienie dla małej grupy mnichów, uznawał drogę zbawienia za dostępną dla wszystkich wyznawców.

Starszy buddyzm odznacza się zachowaniem ścisłego związku z pierwotną nauką Buddy. Niektóre elementy ukształtowane w trakcie jego rozwoju posłużyły późniejszemu buddyzmowi za podstawę. Oto najważniejsze z nich:

Osoba Buddy z nauczyciela i mistrza zaczęła się stopniowo przekształcać w postać transcendentną, w ponadświatową wielkość (w dialekcie mahasanghika: sthawira; pali: thera). Stawał się on powoli istotą będącą w swej wewnętrznej strukturze duchem, duchem, który przebywa właściwie ponad światem, ale który ukazał się w postaci empirycznego człowieka, aby pokazać ludziom drogę zbawienia.

Wyobrażenie to rozwinęło się później w wyobrażenie absolutnie transcendentnego Buddy, któremu przypisywano nieskończone właściwości. Wiązał się z tym rozkwit kultu Buddy, który koncentrował się głównie w określonych świętych pomieszczeniach klasztornych.

Obok Buddy uformowała się też postać bodhisattwy. Bodhisattwą jest przebudzony, który zrezygnował na razie z nirwany ślubując, że nie wejdzie w nią, dopóki nie dopomoże ludziom w znalezieniu i realizowaniu drogi zbawienia.

Pojawienie się tego rodzaju poglądów oznaczało więc w pewnym sensie rozwój pierwotnego buddyzmu, który zbawienie uważał za wynik indywidualnych wysiłków. Mnich powinien liczyć tylko na siebie; nawet Budda był tylko mądrym człowiekiem, który poznał naukę i głosił ją nie będąc jednak w stanie zapewnić zbawczej pomocy swoim wyznawcom. Człowiek zdany jest wyłącznie na samego siebie i tylko jego własny wysiłek, słuchanie nauk Buddy i ćwiczenia medytacyjne mogą go prowadzić do mądrości oraz wyzwolić od zaślepienia i pędu do życia, a tym samym uwolnić od automatycznego kołowrotu bolesnych inkarnacji.

Z biegiem czasu ujęcie to stało się nie do przyjęcia dla mas buddyjskich, tzw. laików, którzy nie mogli poświęcić większości swojego czasu na medytację. W późniejszej literaturze buddyzmu starszego można się nawet spotkać z poglądem, że właściwie również mnisi nie są w stanie iść drogą zbawienia. Zbawienie uzyskuje charakter eschatologiczny: dopiero w późniejszych epokach historii świata mała część mnichów zbierze tak dużo dobrego karmana i będzie miała tak dużo właściwych przemyśleń, że osiągnie swój cel.

Postulaty laików obok zbawczych przywilejów mnichów zostały uwzględnione w nauce mahajany.

***

Na podstawie książki "Pięć wielkich religii świata", wydanej w latach osiemdziesiątych przez wydawnictwo "PAX".