Afganistan: Chrześcijanie w kraju talibów

Zagarnięcie 16 sierpnia przez radykalnych islamistów – talibów władzy w Afganistanie jest okazją do przyjrzenia się także dziejom chrześcijaństwa w tym kraju, tym bardziej że mają one prawie dwutysiącletnią przeszłość. Należy jednak zaznaczyć, że od wielu wieków na tych ziemiach jest obecny niemal wyłącznie islam, choć bardzo zróżnicowany wewnętrznie.

Drugie tysiąclecie i stan współczesny

Próby odrodzenia wiary Chrystusowej w dzisiejszym Afganistanie zaczęto podejmować w okresie wielkich odkryć geograficznych, a więc w XVI wieku, głównie w drugiej jego połowie. Jednym z pierwszych działań w tym kierunku było przybycie na te ziemie pod koniec tegoż stulecia z Goa w zachodnich Indiach jezuitów portugalskich na zaproszenie padyszacha (cesarza) Dżalala ad-Din Muhammada Akbara z dynastii Wielkich Mogołów, który panował w północnych Indiach w latach 1556-1605. Ku swemu zdziwieniu zakonnicy napotkali tam grupę chrześcijan, których uznali, bezpodstawnie zresztą, za odgałęzienie chrześcijan św. Tomasza, żyjących od II w. na południu Indii.

W pierwszej połowie XVIII w. na te ziemie dotarli katolicy ormiańscy, towarzyszący szachowi perskiemu Nadirowi (1736-47), którzy osiedlili się w Kabulu. Choć nigdy nie było ich wielu, to jednak dzięki swej wiedzy i przedsiębiorczości potrafili zyskać stosunkowo duże wpływy na dworze cesarskim. Przetrwali tam prawie półtora wieku – do 1888, gdy wygnał ich ze swego królestwa władca Abdurrahman (1880-1901). Oznaczało to koniec jakiejkolwiek obecności chrześcijan w Afganistanie.

Kolejna szansa pojawiła się w latach dwudziestych XX wieku. W 1921 Włochy jako pierwsze państwo (poza Wielką Brytanią) uznało niepodległość Afganistanu i na znak wdzięczności ówczesny król Amanullah (1919-29) zezwolił na publiczne istnienie w jego kraju Kościoła katolickiego. Od czasu podboju przez Arabów Persji i Azji Środkowej w VII w. był to pierwszy przypadek, gdy władze muzułmańskie zgodziły się na publiczną obecność Kościoła (choć bez zezwolenia na działalność misyjną).

Nie od razu jednak można było skorzystać z tej okazji. Pius XI po długich konsultacjach ostatecznie powierzył w 1929 zadanie zorganizowania życia religijnego w Afganistanie ks. Egidio Caspaniemu ze Zgromadzenia Kleryków Regularnych św. Pawła, czyli barnabitów. Był on historykiem i językoznawcą a w drogę do Kabulu wyruszył pod koniec 1932 i po prawie miesięcznej, pełnej przygód podróży przybył na miejsce 1 stycznia 1933, otwierając małą kaplicę na terenie włoskiej misji dyplomatycznej i odprawiając w niej pierwszą Mszę św. Zakonnik włoski obsługiwał wówczas ok. 400 miejscowych katolików, wyłącznie cudzoziemców, a swą misję pełnił do 1947. Po nim zadanie to wykonywali jeszcze czterej jego współbracia zakonni.

W 1933 powstało Dzieło Opieki Duchowej nad Katolikami Afganistanu, podlegające Kongregacji Kościołów Wschodnich i zarządzane przez barnabitów.

Działalności tej nie zahamował zasadniczo żaden późniejszy rząd, których wiele przewinęło się przez historię kraju w XX wieku: monarchia, zamachy wojskowe, republika, reżym komunistyczny, mudżahedinów, talibów (w latach 1996-2001) itp., choć pod koniec XX w. oficjalnie misje katolicką z kraju usunięto. Ale jeszcze w 1989 Ministerstwo Spraw Zagranicznych Afganistanu wyraziło uznanie i wdzięczność Kościołowi za jego stałą i mocną obecność w kraju „w tych trudnych latach”.

«« | « | 1 | 2 | 3 | 4 | » | »»
Wiara_wesprzyj_750x300_2019.jpg