Uadżyt

W sztuce ukazywano ją zazwyczaj jako owiniętą wokół łodygi papirusu kobrę, lub też jako postać dzierżącą berło, które swym kształtem przywodziło na myśl papirus.

W mitach pojawiała się np. jako plująca ogniem kobra (chroniąca w ten sposób króla), czy też jako strażniczka małego boga Horusa, który w dzieciństwie miał zostać ukryty w papirusowej gęstwinie w Delcie Nilu.

Schowała go tam jego matka, bogini Izyda, w obawie, przed wujem Setem – demonicznym bóstwem chaosu, burzy i pustyni, który wcześniej zamordował Ozyrysa - ojca Horusa.

Czasem Uadżyt można było zobaczyć także jako oko Re, chroniące Wielkiego Boga-Słońce, najczęściej jednak była po prostu częścią pschentu (korony faraona), w którym wraz z boginią Nechbet łączyła się w ureusza.

Ureusz był niczym innym, jak świętym wężem o sępiej głowie i tułowiu atakującej kobry. Tułów należał rzecz jasna do Uadżyt, głowa zaś do wspomnianej już Nechbet – egipskiej sępiej bogini, patronującej Górnemu Egiptowi, a będącej zarazem żoną Hapi – staroegipskiego bóstwa dorocznych wylewów Nilu.

Ureusz w pschencie symbolizował więc połączenie, zjednoczenie Górnego i Dolnego Egiptu - to właśnie w Dolnym Egipcie, w mieście Buto, znajdował się przed wiekami główny ośrodek kultu Uadżyt, którą identyfikowano także z Bastet, Hathor, Izydą i Sachmet.

*

Tekst z cyklu Alfabet religii