Karaimski Związek Religijny

  Karaimska świątynia, kienesa, w Trokach (Litwa) Dni codzienne i świąteczne reguluje kalendarz księżycowy. Jego podstawą jest rok księżycowy, który składa się z 354 dni, 8 godzin i 48 minut; jest on krótszy od słonecznego o 10 dni, 21 godzin i 48 minut. W celu uzgodnienia obydwu kalendarzy co dwa, trzy lata – w roku przestępnym – dodaje się miesiąc. W cyklach dziewiętnastoletnich daje to siedem lat przestępnych – trzynastomiesięcznych. Kalendarz ten wprowadzono w XV wieku, po reformie systemu dokonanej przez Eliasza Baszjaczi z Adrianopola.

Oparł on swój system na cyklu księżycowym Metona (greckiego astronoma z V wieku p.n.e.), który był zgodny z naturalnym systemem bezpośredniej obserwacji i pozbawiony niedogodności. Na podstawie tablic Baszjacziego, zatwierdzonych przez astronoma Izaaka, hazzana (duchownego) z Dżufut Kale, opracowano i wydano w 1912 roku w Petersburgu tablice J. D. Kokizowa, według których do dziś ustala się kalendarz.

Struktura czyli dżymaty
Sytuację prawną o stosunku państwa do Karaimskiego Związku Religijnego normuje ustawa z 1936 r., a organizację wewnętrzną Związku po drugiej wojnie światowej reguluje Statut z 1974 roku. Karaimski Związek Religijny jest samodzielny i niezależny od jakiejkolwiek obcokrajowej władzy duchownej lub świeckiej.
Najwyższą władzą jest Krajowy Zjazd Delegatów Dżymatów (skupisk), którego organem wykonawczym jest Zarząd. Siedziba Zarządu mieści się w Warszawie.

Duchownymi karaimskimi są: hachan, hazzan, ochuwczu, pełniący swe funkcje z wyboru. Karaimskie świątynie nazywają się kienesami. W Polsce niestety nie ma już żadnej kienesy, nabożeństwa odbywają się w mieszkaniach prywatnych.
W celu zaspokojenia potrzeb religijnych istnieją dżymaty, tj. karaimskie gminy wyznaniowe.