Zjednoczone Emiraty Arabskie

  AUTOR / CC 2.0 Można odnieść wrażenie, że chodzi o wielkie terytorium. Tymczasem całkowita powierzchnia Zjednoczonych Emiratów Arabskich wraz z licznymi wysepkami wynosi niespełna 84 tys. km² (prawie czterokrotnie mniejsze od Polski). Ten położony nad Zatoką Perską i Omańską oraz graniczący z Arabią Saudyjską i Omanem kraj należy do najbogatszych i najbardziej rozwijających się regionów Azji Zachodniej. Ogromne znaczenie w tym procesie mają wpływy z handlu ropą naftową, sprawiając, że w emiratach zmienił się diametralnie obraz życia społecznego. Ze znajdujących się na granicy ubóstwa wsi i osad powstały w krótkim czasie współczesne metropolie. Oprócz bogactw ropy naftowej do szybkiego rozwoju przyczyniły się również turystyka, centrum handlowo-finansowe oraz stabilny system polityczny.

Zjednoczone Emiraty Arabskie są krajem islamskim. Muzułmanie przybyli w ten rejon w VII wieku, wypierając panujących tam perskich Sasanidów. Pierwszymi muzułmanami byli charydżyci z Bahrajnu oraz ibadyci z Omanu. Przypomnijmy, że charydżyci to jedno z najbardziej skrajnych, islamskich ugrupowań religijnych i politycznych, które powstało po bitwie koło Siffinu (657 r.), w kontekście sporu między Alim a Muawiją o przywództwo społeczności muzułmańskiej. Ibadyci natomiast stanowią najbardziej umiarkowany odłam charydżytów.

 W XVI stuleciu tereny dzisiejszych Zjednoczonych Emiratów Arabskich zdobyli Portugalczycy, którzy w tym czasie przejęli kontrolę nad handlem w Zatoce Perskiej, tracąc ją z kolei w połowie XVII wieku na rzecz Wielkiej Brytanii. Ze względu na zagrożenie ze strony piratów napadających głównie na statki płynące do Indii, Brytyjczycy zawarli z rządzącymi szejkami poszczególnych plemion układ o protektoracie, który w 1892 roku przyjął formę traktatu Wielkiej Brytanii z Omanem Traktatowym (jak nazywano w tej fazie siedem księstewek-sygnatariuszy traktatu). Kiedy rząd brytyjski wycofał się w 1968 roku z zajętego terytorium, powołano do istnienia Federację Emiratów Arabskich, którą wraz z Omanem Traktatowym tworzyły jeszcze Bahrajn i Katar. W wyniku odłączenia się w 1971 tych dwóch ostatnich, pozostałe utworzyły istniejące do dziś Zjednoczone Emiraty Arabskie. Poszczególnymi emiratami rządzą emirowie, natomiast na czele całego państwa stoi prezydent, którym obecnie jest Chalif Ibn Zajd An-Nahajan.

Religią państwową jest islam, ale konstytucja gwarantuje niemuzułmanom wolność wyznania. Mieszkańcy Zjednoczonych Emiratów Arabskich, których liczba przekroczyła już 4,5 miliona, tworzą mozaikę ras i narodów. Prawie 2/3 ludności stanowią obcokrajowcy z innych krajów arabskich oraz Azji, głównie z Indii, Pakistanu, Bangladeszu, Filipin i Sri Lanki, a także Japonii i Korei Południowej. Poza tym ok. 7% przypada na imigrantów z Europy i Stanów Zjednoczonych. Mimo iż oficjalnym językiem jest arabski, to w biznesie obok tego języka używa się kilka innych: angielskiego, farsi, urdu i hindi.

Społeczeństwo Zjednoczonych Emiratów Arabskich jest w zdecydowanej większości muzułmańskie. Prawie 95% mieszkańców wyznaje islam w różnej formie. Dominują jednak sunnici, których jest ponad 80% wszystkich muzułmanów, zaś szyitów – ok. 16%. Poza tym niewielki odsetek stanowią ibadyci. Wśród mniejszości religijnej znajdują się również hindusi.

Oficjalnie szacuje się, że chrześcijan jest ok. 4% ogólnej populacji. Natomiast nieoficjalne dane mówią nawet o milionie wyznawców Chrystusa, z czego najliczniejszą grupę stanowią katolicy. O wielowiekowej obecności chrześcijan na tych terenach świadczą pozostałości kościoła w Al-Chaurze na wyspie Sir Bani Jas, który służył pierwszym chrześcijanom już w III wieku.

Współcześnie w Zjednoczonych Emiratach Arabskich istnieje siedem kościołów katolickich różnych obrządków. Działalność religijną wolno im prowadzić w obrębie świątyń i domów parafialnych. Katolickie wspólnoty zakonne zarządzają również siedmioma szkołami o profilu podstawowym i średnim. Oficjalnie nie wolno im jednak prowadzić działalności typowo misyjnej i nawracać muzułmanów na chrześcijaństwo. Kilka chrześcijańskich Kościołów zostało wybudowanych na gruntach ofiarowanych przez rodziny zamieszkałe w emiratach. Dwa z nich Abu Zabi i Dubajj podarowały ziemię pod chrześcijańskie cmentarze.

Na szczególną uwagę zasługuje fakt, że 31 maja 2007 roku Stolica Apostolska nawiązała stosunki dyplomatyczne ze Zjednoczonymi Emiratami Arabskimi. Stolica kraju, Abu Zabi jest siedzibą wikariatu apostolskiego Arabii, na czele którego stoi bp Paul Hinder. Jego zdaniem stosunki z władzami tego kraju są dobre, a rząd prowadzi tolerancyjną politykę wobec mniejszości religijnych. Według hierarchy, w Zjednoczonych Emiratach Arabskich, podobnie jak w większości krajów Półwyspu Arabskiego, panuje „względna wolność religijna”.

Pieniężno, lipiec 2009