Muzułmanin o dżihad: Święta wojna

irumge / CC 2.0 Dziś w islamie pod pojęciem "wielkiego dżihadu" rozumie się walkę z własną słabością moralną, a nie przeciwko poganom i innym czcicielom bożków

Zatytułowawszy ten tekst w ten sposób mógłbym go zamknąć jednym jedynym zdaniem: wyobrażenie "świętej" wojny (sacrum bellum), a nawet takie sformułowanie, w islamie w ogóle nie istnieje.

Pozostałe elementy islamskiego prawa obronnego przedstawić można bardzo zwięźle:

- obowiązkiem wspólnoty muzułmańskiej jest utrzymywanie w czasach pokoju, w celu odstraszenia od ewentualnego ataku, odpowiedniego poziomu uzbrojenia (8:60); {niem. 194}

- umów należy dotrzymywać nawet wtedy, kiedy w stanie wojny znajdą się zaprzyjaźnione państwa; odnosi się to również do stosunków z państwami niemuzułmańskimi (3:28; 8:72); taka zasada była niemalże rewolucyjną innowacją Koranu;

- muzułmanie są zobowiązani do służby wojskowej i do walki w samoobronie (2:190, 193, 216; 4:95 i n.; 22:39);

- wojna pomiędzy muzułmanami jest absolutnie zabroniona (4:92);

- do wojny obronnej w sensie "dżihad" wezwać może jedynie amir al-muminin, czyli aktualnie panujący kalif;

- w wojnie zachować należy odpowiedniość środków do celów (2:193 i n.; 22:60);

- ludność nie biorącą czynnego udziału w walce należy chronić; należy zaniechać prowadzenia destrukcyjnej wojny gospodarczej (np. niszczenia gajów palmowych będących podstawą egzystencji);

- przed atakiem należy dać oblężonym możliwość przyjęcia islamu albo poddania się bez walki;

- należy zgodzić się na propozycję zawarcia pokoju wysuniętą przez przeciwnika (8:61);

- męczennikom przyrzeczony jest raj (4:73).

Krótkie spojrzenie na ten tekst pozwoli każdemu czytelnikowi dojść do silnie ugruntowanego przekonania, że wojna w Golfie w latach 1990/91 nie miała nic wspólnego z islamem - ani też z "dżihad".

***
Przypisy

1. Hans Vöcking, Dschihad, w: CIBEDO, Frankfurt 1991, nr 1, s. 17 i n.

2. Przeprowadzona przez Islamską Akademię Naukową {niem. 195} w Kolonii analiza takiego obrazu islamu, jaki wytwarzany jest przez dopuszczone w Niemczech podręczniki szkolne, wykazała m.in., iż wywoływane jest fałszywe wrażenie, jakoby Koran był głównie podręcznikiem prowadzenia wojen. Por. Vöcking - Zirker - Tworuschka - Falaturi, Analyse der Katholischen Religionsbücher zum Thema Islam, Braunschweig 1988; poza tym Michael Klöcker, Der Islam im Spiegel katholisch geprägter Bildungsvermittlung, w: Gottes ist der Orient - Gottes ist der Okzident, Festschrift für A. Falaturi, Kolonia 1991, s. 525.

3. Fuad Kandil, Frankfurter Allgemeine Zeitung z dnia 10.10.1990, również w: CIBEDO 1991, nr 1, s. 24 i n.

4. Generalnie zob. Isam Kamel Salem, Islam und Völkerrecht, Berlin 1984, s. 103 i n.; Hans Kruse, Islamisches Völkerrecht, II wydanie, Bochum 1979, s. 44 i n.
5. Zob. w Muhammad Asad, The Message of the Qur'an, Gibraltar 1980, przypis 167 i 168 do 2:190, przypis 7 do 9:5, przypis 40 do 9:29 i przypis 4 do 47:4.

6. Murad Hofmann, Der Islam und die Bombe, Al-Islam, Monachium 1984, nr 3, s. 13 i n.

Tekst pochodzi ze strony www.islam.pl