Świecki Ruch Misyjny

Świecki Ruch Misyjny "Epifania" jest jedną z czterech głównych denominacji religijnych powstałych w wyniku rozpadu ruchu badaczy Pisma Świętego, założonego przez Charlesa Taze Russella. Pozostałe to Świadkowie Jehowy, Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego i Zrzeszenie Wolnych Badaczy Pisma Świętego. Pod względem doktrynalnym poszczególne grupy badaczy różnią się nieznacznie.

Początki
Epifaniści uważają się za wiernych uczniów Russella. Po jego śmierci w r. 1916 w ruchu doszło do kontrowersji. Przeciwko nowemu prezesowi, Josephowi F. Rutherfordowi występowały kolejno grupy członków. Najpierw (na przełomie 1918 i 1919 r.) wyodrębnili się wolni badacze, niedługo później epifaniści.
Paul S. L. Johnson (1873-1950) w roku 1920 uznał, że odstępstwo od poglądów russellowskich w Towarzystwie Strażnicy jest nieodwracalne. Utworzył wówczas w Filadelfii Świecki Ruch Misyjny, który później przyjął nazwę "Epifania". Po kilku latach nowy ruch miał już placówki zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i w Europie (Wielka Brytania, Niemcy, Francja).
Johnson i jego zwolennicy zaczęli wydawać dwumiesięcznik "Teraźniejsza Prawda i Zwiastun Epifanii". Ukazuje się ono obecnie pod nazwą "Sztandar Biblijny".
Po śmierci Johnsona głównym ideologiem ruchu był Raymond G. Jolly.
W Polsce epifaniści rozwijali swoją działalność początkowo pod nazwą Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego – Grupa II. W roku 1931 powstał Świecki Ruch Misyjny "Epifania". Ruch został zarejestrowany w naszym kraju w roku 1960.
W tym samym roku w Poznaniu Ruch wydał książkę "Codzienna niebiańska manna i rozmyślania duchowe dla domowników wiary" w nakładzie prawie 4 tys. egzemplarzy.

Zasady
Podobnie jak inne grupy badaczy Ruch uznaje Pismo Święte za jedyne źródło wiedzy i klucz do poznania przyszłości. Podkreśla przełomowe znaczenie czasów, w których żyjemy i bliskość Królestwa Bożego. Podobnie jak inni badacze, epifaniści wierzą, że Chrystus w roku 1874 ponownie przyszedł na świat, w niewidzialnej postaci. Pewną różnicą w stosunku do innych grup badaczy jest wiara, że wówczas nie rozpoczęło się jeszcze Królestwo Boże. Uważają, że w 1874 r. rozpoczął się tylko tzw. podokres paruzji, który trwał 40 lat, po nim nastąpił podokres epifanii (kolejne 40 lat), a dopiero od 1954 r. trwa okres bazylei, czyli tysiącletnie Królestwo Boże.
Podobnie jak inni badacze, epifaniści odrzucają dogmat Trójcy Świętej.
Wierzą, że ciało ludzkie podlega zmartwychwstaniu. Nagrodą za prowadzenie życia zgodnie z normami moralnymi ma być życie wieczne na ziemi.
Celem Ruchu jest nauczanie. Dlatego wielką wagę przykłada on do działalności wydawniczej w wielu językach oraz do kształcenia kaznodziejów.

Struktura
Stowarzyszenie zakłada autonomiczne zbory. Zarząd każdego zboru, składający się ze starszych i diakonów, wybierany jest przez walne zgromadzenie członków. Władzami Stowarzyszenia są Walne Zgromadzenie, Zarząd Główny i Komisja Rewizyjna. Siedziba Zarządu mieści się w Poznaniu. W Polsce jest ok. 1900 epifanistów. Prócz Poznania największe ośrodki Ruchu to Łódź, Katowice, Warszawa, Lublin i Bełżec.

Epifaniści sami o sobie:.