Buddyzm tantryczny

2. Metoda i ćwiczenia

Ćwiczenia tantryzmu mają cel dwojaki: jedni oczekują od nich skutecznej pomocy w osiągnięciu poznania, inni zaś przede wszystkim cudownych sił, jakie można zdobyć dzięki praktykom magicznym.
- W tantryzmie - podobnie jak w całej tradycji buddyjskiej - medytacja i pogrążenie stanowią jądro ćwiczeń religijnych. Dzięki nim może człowiek poznać i odzyskać swą tożsamość z tym, co transcendentne czy boskie. Różne są możliwości uobecnienia bóstwa, z którym człowiek pragnie się zjednoczyć. Można np. w tym celu wykorzystać odpowiadającą temu bóstwu zgłoskę. Zgłoska ta uważana jest za nasienie bóstwa, tzn. za zarodek zawierający to bóstwo. Przez jej wytrwałe powtarzanie ćwiczący wzmacnia koncentrację ducha na tym bóstwie. Zgłoską - nasieniem męskiego boga jest hum lub phat, zaś bóstwa żeńskiego swaha. Jedna z najbardziej znanych formuł zaklina bodhisattwę Awalokiteśwarę (odpowiadającego historycznemu Buddzie); brzmi ona: Om Mani Padme Hum.

Są też magiczne koła - mandale - które ukazują bóstwo w relacji do świata duchowego lub kosmosu i w ten sposób uobecniają je w jego konkretnych przejawach lub oddziaływaniach. W medytacji mogą być również pomocne wizerunki bóstw. Wreszcie można ją wspomagać przez rytualne ruchy, w których ruchowi ciała towarzyszy recytowanie formuł (mantr), co ułatwia medytacyjne pogrążanie ducha. W momencie, gdy medytujący identyfikuje się z bóstwem, jego ciało zdobywa nadludzkie, cudowne siły, które teoria w skomplikowany sposób łączy z określonymi częściami ciała.

- Obok medytacji największą popularnością cieszyły się czarodziejskie zaklęcia. Wykorzystywano je do osiągnięcia najprzeróżniejszych celów, w tym również i takich, które z powodu ich doczesnego charakteru nie miały, zgodnie z pierwotną tradycją, nic wspólnego ze zbawieniem.

Na podstawie książki "Pięć wielkich religii świata", wydanej w latach osiemdziesiątych przez wydawnictwo "PAX".