Był sobie Liban

Bejrut, maronicka katedra św. Jerzego. Jeden z najbardziej rozpoznawalnych budynków w stolicy Libanu. I jeden z najbardziej dotkniętych eksplozją w bejruckim porcie w sierpniu ubiegłego roku. Byłem tu 3 lata temu, w drodze powrotnej z północy kraju. W pamięci miałem piękną, oszczędną w wystroju świątynię, sąsiadującą z potężnym meczetem Mohammada Al-Amina. Symbol względnie zgodnej koegzystencji chrześcijan i muzułmanów. Zeszłoroczna eksplozja zerwała dach, wybiła okna i drzwi świątyni. Ksiądz Jad Chlouk uczestniczył akurat w spotkaniu jednej ze wspólnot działających przy katedrze. Zginął jeden pracownik, kilku kapłanów i biskup zostali ranni. Skala zniszczeń poraziła wszystkich, ale w pierwszej kolejności ks. Chlouk zajął się organizacją pomocy ludziom, którzy stracili wszystko. Rozmawiamy on-line tydzień przed Wielkanocą. W czasie rozmowy odnoszę wrażenie, że sierpniowa eksplozja stała się punktem zwrotnym w postrzeganiu przez niego miejsca chrześcijan w Libanie. – Tu nie chodzi o to, czy sytuacja socjalna i ekonomiczna chrześcijan jest gorsza lub nie od sytuacji muzułmanów. Wszyscy Libańczycy są tak samo dotknięci kryzysem ekonomicznym, spotęgowanym zeszłorocznym wybuchem – mówi mi duchowny. – Problem tkwi w tym, jak zmieniły się wzajemne relacje między chrześcijanami a muzułmanami i jak zmieniła się pozycja chrześcijan w stosunku do tego, co było wcześniej. Chrześcijanie wyjeżdżają stąd od dawna, ale ta tendencja umocniła się jeszcze bardziej po eksplozji w porcie bejruckim. Chrześcijanie zaczęli znowu emigrować, zwłaszcza ci najlepiej wykształceni, znający języki obce. Straciliśmy tych ludzi. I widzimy to nie tylko w statystykach, ale również wokół nas – każdy tutaj traci co tydzień dwóch lub trzech swoich przyjaciół, praktycznie każdego tygodnia ktoś wyjeżdża – dodaje. Co poszło nie tak?