Pojawia się w mitach i wierzeniach wielu ludów. Dla jednych było to zwierzę święte, dla innych – demoniczne.
Należała do enneady, czyli dziewiątki najważniejszych, staroegipskich bóstw.
Aszantowie z Ghany i Wybrzeża Kości Słoniowej nazywają tak swe bóstwo nieba.
Fiński bóg? Szaman? Orfeusz Północy?
Czyli taoistyczna droga doskonałej prawdy.
Słowo to w języku aramejskim oznacza tyle co „goście”, ale nie o zwykłych gości tu chodzi. Bo czy za takich uznać można biblijnych Abrahama, Izaaka, Jakuba, Józefa, Mojżesza, Aarona i Dawida?
W wierzeniach rdzennych mieszkańców leżącej na Pacyfiku wyspy Mangaia, takie imię nosić miał pierwszy, zmarły mężczyzna z ich ludu.
Arabowie udomowili te zwierzęta pod koniec II wieku p.n.e. Ich opisy to stały element kasyd – staroarabskich utworów poetyckich, które były podstawowym gatunkiem liryki przedmuzułmańskiej, a pisuje się je w krajach arabskich do dziś.
W chińskiej mitologii Xihe – zwana także czasem Xi He – miała być boską matką słońca.
W wierzeniach Germanów właśnie ten święty, wiecznie zielony jesion, pełnił rolę axis, a właściwie arbor mundi.
