Miałem okazję zwiedzić stałą wystawę Muzeum Historii Żydów Polskich jeszcze przed oficjalnym otwarciem. Idąc do gmachu muzeum, zastanawiałem się, jaki obraz mojej ojczyzny zobaczę? Czy widziany z perspektywy obozów koncentracyjnych – jako piekło Żydów? Czy na przykład przez pryzmat XVI i XVII wieku, gdy o naszym kraju pisano jako o raju dla wyznawców religii mojżeszowej. Do takich pytań skłania też miejsce, w którym wybudowano muzeum – na wprost pomnika Bohaterów Getta, który jest symbolem zagłady. Okazało się, że nie jest to muzeum Holocaustu. Ono nie mówi o śmierci, choć oczywiście to ważny wątek. To jest muzeum życia. Życia narodu, który znalazł schronienie w Polsce i przez blisko 1000 lat wiódł wśród Polaków normalną, pełną zarówno szczęścia, jak i trosk egzystencję, która została brutalnie zniszczona przez nazistów.