Staniecie się błogosławieństwem

Teksty liturgiczne i homilia
na VII Dzień Judaizmu
w Kościele katolickim w Polsce

„Staniecie się błogosławieństwem” (Księga Zachariasza 8,13)

Formularz mszalny „o uproszenie miłości”. Czytania z soboty I Tygodnia Okresu Zwykłego.

ANTYFONA NA WEJŚCIE (por. Ez 26,27.28)

Pan mówi: Odbiorę, wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała. Ducha mojego tchnę, do waszego wnętrza i będziecie moim ludem, a Ja będę waszym Bogiem.

WPROWADZENIE DO MSZY ŚWIĘTEJ

Już po raz siódmy Kościół katolicki w Polsce obchodzi Dzień Judaizmu, poświęcony religii żydowskiej i jej wyznawcom. Ten Dzień poprzedza Tydzień Powszechnej Modlitwy o Jedność Chrześcijan i przypomina, że ekumenicznemu zbliżeniu poszczególnych wyznań chrześcijańskich winno towarzyszyć zbliżenie z „religiami Abrahamowymi”, czyli z judaizmem, a także z islamem. Ta niezwykła inicjatywa ma korzenie i cele głęboko religijne, wyrastające z wiary w Boga Jedynego oraz płynącego z niej przekonania, że każda prawdziwa religia powinna być znakiem i narzędziem budowania pokoju ludzi z Bogiem i między sobą.

Liczba siedem oznacza w Piśmie Świętym pełnię. Można powiedzieć, że doroczne obchody Dnia Judaizmu stały się w Kościele w Polsce tradycją. Jest to jeszcze jeden owoc pontyfikatu Jana Pawła II, za który niedawno, przy okazji Srebrnego Jubileuszu, wyrażaliśmy wdzięczność Bogu. Hasłem tegorocznego Dnia są słowa zaczerpnięte ze starotestamentowej Księgi Zachariasza: „Staniecie się błogosławieństwem” (Za 8,13). Kierują one nasz wzrok ku przyszłości, której kształt zależy od Boga i naszego z Nim współdziałania. Dotyczy to również dzieła ekumenizmu i dialogu między religiami.

Przeprośmy Boga za nasze grzechy, błędy i zaniedbania, zwłaszcza te, które godzą w dar jedności i braterstwa względem innych ludzi.

KOLEKTA

Wszechmogący Boże, ześlij na nas Ducha Świętego i rozpal nasze serca miłością, abyśmy w myślach i uczynkach podobali się Tobie i miłowali Ciebie w naszych braciach i siostrach.

Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa, Twojego Syna, który z Tobą żyje i króluje w jedności Ducha Świętego, Bóg przez wszystkie wieki wieków.

CZYTANIE I (1 Sm 9, l-4.17-19; 10, 1 a)

Namaszczenie Saula na króla

Czytanie z Pierwszej Księgi Samuela

Był pewien dzielny wojownik z rodu Beniamina, a na imię mu było Kisz, syn Abiela, syna Serora, syna Bekorata, syna Afijacha, syna Beniamina. Miał on syna imieniem Saul, wysokiego i dorodnego, a nie było od niego piękniejszego człowieka wśród synów izraelskich. Wzrostem o głowę przewyższał cały lud.

Gdy zaginęły oślice Kiszą, ojca Saula, rzekł Kisz do swego syna, Saula: „Weź z sobą jednego z chłopców i udaj się na poszukiwanie oślic”. Przeszli więc przez górę Efraima, przeszli przez ziemię Szalisza, lecz ich nie znaleźli. Powędrowali przez krainę Szaalim, też ich nie było. Poszli do ziemi Jemini i również nie znaleźli.

Kiedy Samuel spostrzegł Saula, odezwał się do niego Pan: „Oto ten człowiek, o którym ci mówiłem, ten, który ma rządzić moim ludem”.

Saul zbliżył się tymczasem do Samuela w bramie i rzekł: „Wskaż mi,
proszę cię, gdzie jest dom Widzącego”. Samuel odparł Saulowi: „To
ja jestem Widzący. Chodź ze mną na wyżynę! Dziś jeść będziecie ze mną, a jutro pozwolę ci odejść, powiem ci też wszystko, co jest w twym sercu”.

Samuel wziął wtedy naczyńko z olejem i wylał go na jego głowę, ucałował i rzekł: „Zaprawdę Pan namaścił cię na wodza swego ludu, Izraela”. Oto słowo Boże.

Więcej na następnej stronie