Staniecie się błogosławieństwem

PSALM RESPONSORYJNY

(Ps 21 [20], 2-3.4-5.6-7)

Refren: Król się weseli z twej potęgi, Panie.

Panie, król się weseli z Twej potęgi
i z Twojej pomocy tak bardzo się cieszy.
Spełniłeś pragnienie jego serca
I nie odmówiłeś błaganiom warg jego.

Refren

Bo pomyślne błogosławieństwo wcześniej nań zesłałeś,
szczerozłotą koronę włożyłeś mu na głowę.
Prosił ciebie o życie, Ty go obdarzyłeś
Długimi dniami na wieki i na zawsze.

Refren

Wielka jest jego chwała dzięki Twej pomocy,
ozdobiłeś go dostojeństwem i blaskiem.
Boś go błogosławieństwem uczynił na wieki,
Napełniłeś go radością Twojej obecności.

Refren

ŚPIEW PRZED EWANGELIĄ (Mk 2,17)

Alleluja, alleluja, alleluja.

Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają.
Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników.

Alleluja, alleluja, alleluja.
EWANGELIA (Mk 2,13-17) Powołanie Mateusza

Słowa Ewangelii według świętego Marka

Jezus wyszedł znowu nad jezioro. Cały lud przychodził do Niego, a On go nauczał. A przechodząc ujrzał Lewiego, syna Alfeusza, siedzącego w komorze celnej, i rzekł do niego: „Pójdź za mną”. On wstał i poszedł za Nim.

Gdy Jezus siedział w jego domu przy stole, wielu celników i grzeszników siedziało razem z Jezusem i Jego uczniami. Było bowiem wielu, którzy szli za Nim. Niektórzy uczeni w Piśmie spośród faryzeuszów widząc, że je z grzesznikami i celnikami, mówili do Jego uczniów: „Czemu On je i pije z celnikami i grzesznikami?”

Jezus usłyszał to i rzekł do nich: „Nie potrzebują lekarza zdrowi, lecz ci, którzy się źle mają. Nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników”.

Oto słowo Pańskie.

HOMILIA

1. „Staniecie się błogosławieństwem” - tak brzmi hasło tegorocznego, siódmego z kolei, Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce. Te słowa pochodzą z Księgi Zachariasza, z fragmentu przedstawiającego obrazy czasów mesjańskich. Starotestamentowy prorok nawiązuje do podjętego pod koniec VI w. przed Chrystusem dzieła odbudowy świątyni jerozolimskiej, zburzonej kilkadziesiąt lat wcześniej przez Babilończyków. Ostrzega swoich rodaków przed zwątpieniem i marazmem, zachęca ich do wielkoduszności i zaufania Bogu. Wątpiącym i nieufnym, zmęczonym bolesną przeszłością i trudną teraźniejszością, maluje obrazy wspaniałej przyszłości, która będzie owocem zaufania Bogu i Jego łasce. Każde prawdziwie wielkie dzieło wymaga wielkiego wysiłku, zaś jego skuteczność zależy od solidarnej współpracy oraz otwarcia się na pomoc Bożą. Wszyscy, którzy prorockie wezwania podejmą i będą im wierni, staną się „błogosławieństwem”, czyli narzędziem życiodajnej siły zbawczej, której Dawcą jest Bóg. Warunek jej otrzymania stanowi posłuszeństwo Bogu i Jego woli, co wymaga wyzbycia się lęku i małoduszności. Prorok woła do swoich rodaków: „Nie lękajcie się, niech wasze ręce nabiorą siły!” Tak samo wołał Mojżesz i inni wielcy bohaterowie wiary Starego Testamentu, a potem Jezus. Słowa „Nie lękajcie się!” wypowiedział też Jan Paweł II podczas inaugurującej jego pontyfikat uroczystej Mszy świętej sprawowanej 22 października 1978 r. na placu św. Piotra w Watykanie, a następnie w czerwcu 1983 r. podczas drugiej pielgrzymki do Ojczyzny.

Dzieło ekumenizmu i dialogu między religiami jest bardzo trudne. Dotyczy to zwłaszcza relacji między Kościołem a Żydami i judaizmem, obarczonych wielowiekową obustronną niechęcią i uprzedzeniami. Oficjalny dialog został nawiązany po II Soborze Watykańskim, czyli w połowie lat 60. XX wieku, ale jego prowadzenie stale natrafia na rozmaite opory i trudności. Jednak dzieło dialogu i zbliżenia między religiami to wielka i ważna sprawa Boża, natomiast część niepowodzeń to zapewne skutek zbyt małego polegania na Nim i Jego mocy. Dialog nie jest przedsięwzięciem czysto społecznym ani tym bardziej politycznym, lecz żmudnym działaniem religijnym. Gdy zapał do dialogu słabnie, aktualne pozostaje wezwanie proroka: „Nie lękajcie się, niech wasze ręce nabiorą siły!”