Od drzwi do drzwi

Od klasy do Badaczy
Prekursorem wszystkich grup badaczy Pisma Świętego jest Charles Taze Russell (1852-1916), pochodzący z Allegheny (dziś dzielnica miasta Pittsburgh w stanie Pensylwania). W 1870 roku wraz z paroma znajomymi z Pittsburgha i Allegheny założył "klasę studiów biblijnych", której celem było pogłębianie rozumienia Biblii. W miarę upływu czasu Russell rozwijał również działalność publicystyczną, najpierw publikując w piśmie adwentystów ("Herald of the Morning") aby następnie wydać samodzielnie kilka broszur i w końcu w lipcu 1879 roku zacząć publikować czasopismo "Strażnica Syjońska i Zwiastun Obecności Chrystusa". Pierwszy numer ukazał się w nakładzie 6000 egzemplarzy, w 1914 roku wydawano już około 50000. Inicjatywa podjęta przez Russella zaowocowała wielkim zainteresowaniem Biblią, tak że w roku 1880 badacze Pisma Świętego byli już zorganizowani w zbory w kilku stanach.
W roku 1881 stworzyli Towarzystwo Traktatowe – Strażnica Syjońska, które w roku 1884 uzyskało osobowość prawną; na jego czele stanął w charakterze prezesa Charles T. Russell. Nazwę tej instytucji zmieniono później na Towarzystwo Biblijne i Traktatowe – Strażnica. Wielu członków już wówczas podjęło się chodzenia od domu do domu z literaturą biblijną; obecnie na całym świecie jest mniej więcej 700 000 takich osób.
Do roku 1909 działalność ta zdążyła nabrać zasięgu międzynarodowego, a główne biuro Towarzystwa przeniesiono wtedy do Brooklynu, dzielnicy Nowego Jorku, gdzie mieści się do dzisiaj. Zaczęto publikować kazania biblijne w gazetach. W roku 1913 kazania takie ukazywały się w czterech językach, a przedrukowywało je tysiące gazet na terenie Stanów Zjednoczonych, Kanady i Europy. Poza tym rozpowszechniono setki milionów egzemplarzy książek, broszur i ulotek.

Od Badaczy do Świadków
Charles T. Russell zmarł w roku 1916. W następnym roku jego miejsce zajął Joseph Franklin Rutherford. Nowy prezes wprowadził szereg zmian. Położył większy nacisk na głoszenie od drzwi do drzwi. W roku 1931 organizacja przybrała nazwę Świadkowie Jehowy.
Wówczas w ruchu nastąpił rozłam. Większość pozostała przy Rutherfordzie. Wyodrębniły się natomiast trzy inne grupy: Stowarzyszenie Badaczy Pisma Świętego, Wolni Badacze Pisma Świętego i Świecki Ruch Misyjny Epifania.
Po śmierci Josepha F. Rutherforda w roku 1942 kolejnym prezesem Towarzystwa został Nathan Homer Knorr. Zaczęto wówczas wcielać w życie starannie przemyślany program szkoleniowy. W roku 1943 powołano do istnienia specjalny ośrodek kształcenia misjonarzy zwany Biblijną Szkołą Strażnicy – Gilead. Absolwentów tej szkoły wysyła się do krajów całego świata. Dzięki temu powstały liczne nowe zbory w krajach, w których ich nie było. Na całym świecie jest już przeszło 100 oddziałów Towarzystwa, istnieje ok. 90 tysięcy zborów. W Centrum Szkoleniowym w Patterson w stanie Nowy Jork odbywają się kursy dla kaznodziejów.
Pierwszy większy zjazd organizacji odbył się w roku 1893 w Chicago. Przybyło wówczas 360 osób, a ochrzczono 70 nowych współwyznawców. Ostatni pojedynczy wielki kongres międzynarodowy zorganizowano w roku 1958 w Nowym Jorku na stadionach Yankee i jeszcze wtedy istniejącym Polo Grounds. Najwyższa liczba słuchaczy wyniosła 253 922; ochrzczono 7136 osób. Od tego czasu zjazdom międzynarodowym zaczęto nadawać postać serii kongresów urządzanych w wielu krajach. Obecnie może się na nią składać około tysiąca zgromadzeń na całym świecie.