Zaginione plemiona Izraela

Współczesna wersja, opracowana przez Geralda Hausmana i Ziggy Marleya, zawiera także całą listę cytatów z pieśni Boba Marleya z odnośnymi cytatami ze Starego i Nowego Testamentu [253]. Marley podkreśla, że Kebra Nagast stała się atrakcyjnym tekstem dla rastafarian, znajdujących tu natchnienie i inspirację, że pełni rolę taką, jak Biblia czy Koran oraz, że jest bliższa tekstom starotestamentowym niż oficjalna angielska wersja, tłumaczenie tzw. „King James Bibie". Opowieści biblijne są przekazane językiem odpowiadającym czytelnikom ze środowisk afrokaraibskich czy szerzej, afroamerykańskich [254].

Podstawowe zasady wiary rastafariańskiej, rozwijane od lat trzydziestych XX wieku, a szczególnie w okresie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, nosiły nie tylko znamiona religijne, etniczne, społeczno-polityczne, ale i psychologiczne oraz głęboką potrzebę odbudowania poczucia własnej godności. Siedem podstawowych zasad, „The Seven Principles of Rastafari", zostało sformułowanych przez Rasa Ishona Williams'a [255].

Zasady te zostały zgodnie przyjęte przez różne nurty rastafariańskie. Po pierwsze, rastafarianie proponują kolejną reinterpretację losów zaginionych plemion Izraela. Wierzą, że to właśnie czarni ludzie Ameryki i Wysp Karaibskich, pochodzący z Afryki, a szczególnie wywodzący swą genealogię z Etiopii, są potomkami króla Salomona, zaginionych plemion i prawdziwą inkarnacją starożytnego Izraela. Za przyczyną i pośrednictwem białych ludzi, zostali zesłani na Jamajkę i inne tereny północnoamerykańskie, stwarzające ludziom czarnym wyjątkowo trudne warunki egzystencji. Zniewolenie i wyzysk ekonomiczny porównują oni do niewoli babilońskiej albo beznadziejnego piekła.

Wyidealizowana Etiopia stała się nie tylko daną przez Boga ziemią obiecaną, ale prawdziwym niebem afrykańskim. Uważają etiopskiego cesarza Hajle Selassiego za żyjącego Boga (Jah). Wyidealizowany, ubóstwiony, niepokonany Cesarz Etiopii miał aranżować możliwość powrotu wypędzonych ze swych krajów Afrykańczyków do Etiopii. W tym wypadku nie były to już oczekiwania mesjanistyczne, ponieważ Jah nie tylko objawił się swemu ludowi, ale także posiadał władzę polityczną, jako monarcha. Bóg wcielony w osobę Hajle Selassiego wkrótce wybawi czarnych ludzi i w najbliższej przyszłości czarni ludzie zapanują nad światem.

W wierzeniach rastafariańskich szczególnym wydarzeniem w historii „czarnych ludzi" było spotkanie i związek izraelskiego króla Salomona z królową starożytnej Etiopii, nazywanej krainą Saby (Sheeba). Salomon i królowa, której prawdziwe imię brzmiało Makeda, mieli syna Menelika, który stał się założycielem dynastii etiopskiej. Rastafariańska wersja Kebra Nagast podkreśla, że Salomon, poprzez swego syna, przekazuje dziedzictwo oraz pozycję narodu wybranego Etiopii oraz wszystkim pochodzącym z Afryki czarnym ludziom [256].

Jednym z podstawowych, unikalnych i bardzo charakterystycznych założeń doktrynalnych jest tzw. etiopizm, czyli podkreślenie symbolicznej i eschatologicznej roli Etiopii w dziejach świata, jako jedynego wolnego, nigdy nie skolonizowanego, dumnego kraju afrykańskiego. Powrót do Etiopii oznaczał powrót do chwały i wielkości, przeznaczonej czarnym ludziom przez Jah, Boga-Ojca Afrykanów [257]. Oparty został na wybranych cytatach biblijnych, np. psalmu 68:31, który mówi: „Książę opuścił Egipt; Etiopia wkrótce wyciągnie swoje ręce do Boga" [258].

Podobnie zdanie z księgi Jeremiasza 13:23 wspomina Etiopię: „Czy Etiopczyk może zmienić swą skórę, a lampart swoje pręgi? tak samo czy możecie czynić dobrze wy, którzyście nauczyli się postępować przewrotnie" [259]. Interesujące jest też, że te same cytaty wykorzystywane były zarówno do udowodnienia segregacji i wyższości rasy białej przez białych rasistów, jak i do wykazywania wyższości rasy czarnej, w przypadku rastafarian.

Rastafarianie używają także często cytatu z Księgi Apokalipsy św. Jana, 5:2-5, który mówi: „I ujrzałem potężnego anioła, obwieszczającego głosem donośnym: Kto godzien jest otworzyć księgę i złamać pieczęcie? A nie mógł nikt na niebie ani na ziemi, ani pod ziemią otworzyć księgi ani na nią popatrzeć. A ja bardzo płakałem, że nikt nie znalazł się godzien, by księgę otworzyć ani na nią popatrzeć i mówi do mnie jeden ze starców: Przestań płakać: Oto zwyciężył Lew z pokolenia Judy, Odrośl Dawida, tak że otworzy księgę i siedem jej pieczęci" [260].

W interpretacji rastafariańskiej cytat ten posiada jednoznaczne przesłanie. Utwierdza przekonanie, że cesarz Etiopii, który nazywany był oficjalnie „Lwem Judy", jest właśnie tą zapowiadaną przez proroctwo odroślą-potomkiem króla Dawida, ze związku jego syna Salomona i władczyni etiopskiej, królowej Saby. I wreszcie jeszcze jeden używany przez niego tytuł „Króla Królów", pojawiający się w księdze Apokalipsy, prorokujący zagładę wrogich narodów przez wysłannika Bożego, który „na szacie i na biodrze swym ma wypisane imię: Król Królów i Pan Panów" (19:16), odnosić się miał konkretnie do Hajle Selassiego [261].
Marcus Garvey napisał i spopularyzował pieśń pod tytułem: „Uniwersalny Hymn Etiopczyków", wyrażającą podstawowe założenia rastafarianizmu.