Zaginione plemiona Izraela

Pieśń miała stać się uniwersalnym hymnem wszystkich czarnych ludzi. Słowa w oryginalnej wersji angielskiej Ethiopia, thou land of ours fathers w tłumaczeniu polskim brzmią następująco:

Etiopia, ten kraj naszych ojców
Ten kraj gdzie bogowie lubili przebywać,
Jak nagle w nocy pojawia się burzowa chmura
Nasze armie spieszą do ciebie
Musimy być w walce zwycięscy
Gdy błyszczą wyciągnięte miecze
Zwycięstwo będzie dla nas chwalebne
Gdy prowadzone przez czerwień, czerń i zieleń.
Naprzód, naprzód do zwycięstwa,
Niech Afryka będzie wolna
Naprzód, spotkać wrogów
Z mocą czerwieni, czerni i zieleni.
Etiopio, tyrani upadają,
Którzy powalili cię na kolana,
I twoje dzieci gorąco wołają
Zza odległych mórz [262].

Między rasizmem a tożsamością

Biblia, według rastafarian, opowiada naprawdę nie historię białego narodu żydowskiego, ale historię Czarnych Izraelitów/Afrykanów, a więc tę historię, która bezprawnie zawłaszczona została i zniekształcona przez białych. We własnej wersji Kebra Nagast opowiadają o pierwotnym wyborze przez Boga Izraela, który jednak okazał się niegodny Bożej łaski. Bóg przeniósł więc swoje błogosławieństwo na Etiopię, zsyłając łaski mądrości i oświecenia [263].

Rasizm manifestuje się w rastafariańskim przekonaniu, że biały człowiek jest niższy, podrzędny w stosunku do czarnego człowieka. Koncepcja ta odzwierciedla dokładnie koncepcje 'białego rasizmu', zakładającego, że z woli Boga ludzie nie są sobie równi, że poszczególne grupy rasowe i etniczne zostały wybrane przez Boga i posiadają nadrzędne cechy, upodobniające ich do Stwórcy. Inne grupy rasowe charakteryzują się cechami podrzędnymi, fizycznie, intelektualnie i duchowo zbliżającymi je raczej do szatana.

Leonard Howell, jak pisze Erskine, głosił hasła rasistowskie wyższości rasy czarnej nad białą już od początku swej działalności, od lat 1932-33 ("black people arę superior to whites") [264} - Howell nie był jednak inicjatorem tych nauk. Przyjął wcześniejsze koncepcje wyrosłe na naukach Garveya.

Bezpośredni wpływ na jego nauki miała wykorzystywana przez niego ezoteryczna broszura The Royal Parchment of Black Supremacy, autorstwa Fitza Balintine'a Pettersburgha, opublikowana w 1926 roku w Nowym Jorku. W formie uproszczonego katechizmu zawarł on zasady czarnej supremacji rasowej, m.in. zakaz poślubiania osób innej grupy rasowej („Black must not marry white not white black: race enmity") oraz wyrażał brak zaufania do białych, gorszych od jadowitych węży („Before I trust a White person, I trust a snake").

Zawierał także rodzaj proroctwa politycznego, przewidując przejęcie anglosaskiego panowania nad światem przez Afrykanów („Ethiopia is the succeeding Kingdom to the Anglo-Saxon Kingdom") [265]. Współcześnie większość rastafarian niezmiennie jednak wykazuje silne tendencje rasistowskie i anty-białe sentymenty [266].

Zakaz małżeństw mieszanych opiera się na tekstach starotestamentowych, ale przede wszystkim etiopskiej wersji historii biblijnych, Kebra Nagast. Rastafariańska wersja posługuje się przykładem Samsona i Filistynki Dalili. Bóg przeklął ten związek z kobietą obcej krwi, a Samson musiał zapłacić osobistą tragedią i klęską. Rastafarianie głosili więc konieczność podtrzymywania własnej 'czystości rasowej', jako narodu wybranego. Pamiątką po Samsonie, który uważany jest w ruchu za świętego, miały być 'dreadlocks', czyli naturalne sploty włosów, których nigdy nie dotknie grzebień, nożyczki czy brzytwa [267].

Kwestie poszukiwań tożsamości etnicznej i państwowej ściśle wiązały się też z nowoczesnym nacjonalizmem i antykolonializmem. W okresie międzywojennym, kiedy hasła nacjonalistyczno-religijne i niepodległościowe, takie jak syjonistyczne hasła „Palestyna dla Żydów" czy głoszone przez indyjskich nacjonalistów „Indie dla Hindusów" zdobyły popularność i rozgłos, Garvey rozpoczął kampanię pod hasłem „Afryka dla Afrykanów".