Zaginione plemiona Izraela

Howell został aresztowany za oszustwa finansowe, pobieranie pieniędzy za 'fotografie-paszporty', po czym został skazany na 2 lata więzienia [244]. Po zwolnieniu Howell założył pierwszą wspólnotę rastafariańską w tzw. ośrodku Pinnacle. Przez następne 20 lat przewodził tej wspólnocie. Wprowadził jako sakrament ganja, czyli rytualne palenie marihuany. Wierzył, że pod jej wpływem umysł wyzwala się i dusza zbliża do Boga. W tym okresie także przejął od ruchu Black Judaism, czyli czarnego judaizmu, omawianego w poprzednim rozdziale, koncepcje zaginionych plemion izraelskich. Zaczął identyfikować uczestników swego ruchu jako potomków starożytnego narodu wybranego, plemion, które wywędrowały do Afryki [245].

Ruch rastafariański został uznany za nielegalny w 1950 roku. Ośrodek Howella, Pinnacle, został zniszczony przez władze jamajskie w 1954 roku pod zarzutem łamania prawa oraz powiązań ideologii rastafariańskiej z komunistyczną [246]. Wspólnota uległa rozproszeniu, popularyzując swe poglądy. Kiedy w 1960 roku Howell ogłosił się wcielonym Bogiem i został umieszczony w szpitalu psychiatrycznym, część jego zwolenników interpretowała to jako kolejną represję polityczną. Współcześnie zarówno Howell, jak i Hibbert oraz śpiewacy reggae, jak Bob Marley czy zmarły w 1994 roku Garnet Silk, uważani są za proroków, równych znaczeniem prorokom starotestamentowym [247].

Czołowymi ideologami ruchu tego początkowego okresu byli także Joseph Hibbert, Archibald Dunkley, Robert Hinds, Claudius Henry. Według Erskine, Joseph Nathaniel Hibbert (1894-1985) praktykował magię i spirytyzm. Postrzegał i widział siebie jako ambasadora reprezentującego cesarza, czyli Chrystusa. Zwykł przemawiać nie we własnym, ale właśnie jego imieniu, co nadawało mu powagi i ważności („hę saw himself as an ambassador of the Christ figurę Hajle Selassie. The ambassador could both act and speak on behalf of the Messiah") [248]. Claudius Henry, podobnie jak Howell, uważał siebie początkowo za proroka, potem nowe wcielenie Chrystusa, wreszcie samego Boga [249].


Niewola babilońska i ziemia obiecana

„By the rivers of Babylon, there we sat down
yeeah we wept, when we remembered Zion.
When the wicked
carried us away in captivity
reąuired from us a song
nów how shall we sing the lord's song in a strange land"

„Nad rzekami Babilonu, gdzie usiedliśmy,
I płakaliśmy, pamiętając Syjon,
Gdy podli wywiedli nas w niewolę -
Żądali od nas pieśni
Jak będziemy teraz śpiewać?
Jak teraz będziemy śpiewać pieśń Pana na obcej ziemi?"

Powyższy tekst, autorstwa Brenta Dowe'a oraz Trevora McNaughtona, oparty na psalmie 137 (136), został spopularyzowany w piosenkach, śpiewanych przez popularną w latach siedemdziesiątych grupę Bonney M. oraz Boba Marleya. Biblijny tekst, napisany w okresie po zniszczeniu przez Babilończyków Jerozolimy w 586 roku p.n.e., stał się tu odzwierciedleniem losu Afroamerykanów okresu kolonialnego, wziętych do niewoli i wywiezionych do obcego kraju, nie tylko cierpiących upokorzenia, ale pamiętających zawsze i marzących o powrocie do rodzinnych stron.

Historia biblijna stanowiła także podstawę do rozbudowania wierzeń o kontynuacji dziejów narodu izraelskiego w czasach obecnych. Teza o „niewoli babilońskiej czasów nowożytnych" stanowić miała potwierdzenie teorii, że czarni niewolnicy przywiezieni z Afryki oraz ich amerykańscy potomkowie, stanowią część tzw. zaginionych plemion izraelskich. Ideologia rastafariańska podkreślała, że tekst psalmu niósł również groźbę rewanżu: „szczęśliwy, kto ci odpłaci za zło, jakie nam wyrządziłaś" [250].

Koncepcje rastafarianizmu opierają się na oryginalnej i unikalnej reinterpretacji starotestamentowej tradycji biblijnej, szczególnie tekstów prorockich oraz Księgi Apokalipsy. Rastafarianie wierzą, że Biblia była oryginalnie pisana przez i dla ludzi czarnych; uważają, że wszystkie postacie biblijne, poczynając od Adama i Ewy, poprzez patriarchów i proroków, reprezentowały czarną rasę. Biali ludzie podstępnie wykradli tę tradycję i dziedzictwo. Niegodziwość białych, przywłaszczających sobie czarne dziedzictwo, dopiero współcześnie zostaje ujawniona [251].

Dodatkowym źródłem stały się fragmenty Kebra Nagast, ksiąg wywodzących się z XIII--wiecznego piśmiennictwa etiopskiego, które zostały spopularyzowane przez liczne tłumaczenia na języki europejskie [252]. Teksty te, w połączeniu z komentarzami liderów ruchu oraz interpretacjami cytatów biblijnych, krążyły w odpisach wśród zwolenników ruchu, były czytane w kręgach rodziny i znajomych.