Alfabet religii: Om

Trójca ta, zwana Trimurti, „zawiera w sobie” stwórcę światów (czyli Brahmę), tego, który podtrzymuje ich istnienie (Wisznu) oraz niszczącego je na końcu ogniem Śiwę.

Dźwięk om, który dobrze znany jest buddystom i miłośnikom jogi (wydają go z siebie w czasie medytacji), uznawany jest za pradźwięk, prasłowo, poprzedzające zarówno wszechświat, jak i bogów.

Ta pramantra, czy też najwyższa mantra, wypowiadana w podniosły, uroczysty sposób, rozpoczyna i kończy obrzędy religijne, czy recytowanie świętych tekstów. Wyznawcy religii Wschodu wierzą też, że przynosi ona szczęście (w PWN-owskiej encyklopedii „Religie” czytamy o jej „dobrowróżbnej i opiekuńczej mocy”). Stąd też jej graficzne przedstawienie można znaleźć na świątynnych reliefach, rzeźbach bóstw, czy w formie biżuterii.

Om, jak każda inna mantra jest bowiem śakti – potęgą, mocą najwyższego bytu, przejawiającą się w formie dźwięków, liter, czy słów. Moc ta ma wpływać i przemieniać zarówno otaczającą nas rzeczywistość, jaki i umysł, świadomość osoby, która ją recytuje. Może także sprawić, że wierny wykroczy poza, wyzwoli się z sansary – niekończącego cyklu narodzin, śmierci i reinkarnacji.

Na dźwięku om opierać mają się wszystkie hymny wedyjskie spisane w Wedach - świętych księgach hinduizmu.

*

Podczas opracowywaniu tego hasła korzystałem m.in. z książki Marty Kudelskiej „Hinduizm”.

Tekst z cyklu Alfabet religii