Początek przyjaźni

Enkidu i Szamhat żyją razem, jak mąż i żona. Ale przecież obowiązuje prawo pierwszej nocy („na bóstw naradzie tak zarządzono”), z którego Gilgamesz – póki co sypiający z Isztar (Iszharą) w świętym łożu miłości - zawsze korzysta.

Enkidu oburzony tym obyczajem wyzywa Gilgamesza na pojedynek. Walczą niczym dwa byki, aż wreszcie Enkidu komplementuje rywala, mówiąc mu, że matka (Pani Dzika Krowa) urodziła go jako bawolica. Kieruje do niego także następujące słowa:

„Ellil ci dał rządy nad żyzną ziemią, Anu ci zawierzył miasto swe, Uruk, Ea ludziom życzliwy, rządy nad ludźmi (…) Szamasz dał ci władzę królewską, ona ci sądzona, nie życie wieczne”.

Zaprzyjaźniają się i Gilgamesz prosi, by matka (wspomniana już bawolica, czyli bogini Ninsun) pobłogosławiła Enkidu, dzięki czemu stają się sobie braćmi.

Oblężenie
Gdy król Akka ze swoją armią oblegają Uruk, bohater określa miasto jako dzieło bogów, „domostwo Eanny z nieba tu zeszło, od bogów jest każda z części Uruk, mur jego ogromny chmur się dotyka i wysoki w nim Anu przybytek”.

Eanna, czyli "dom nieba" to wzgórze w Uruk, na którym znajdowały się sakralne budowle, m.in. świątynie Inanny/Isztar (bogini walki, miłości i planety Wenus), oraz tzw. "biała świątynia" boga Anu (męża Inanny). Na wzgórzu tym swą siedzibę miał także ensi – sumeryjski król-kapłan. Dowiadujemy się także, że tron i łoże bogini Isztar oraz pałka i bęben Gilgamesza powstały z pradawnego (świętego?) drzewa.

Jego historia sięga czasów, „kiedy niebo od ziemi odepchnięto, kiedy ziemię z niebem rozłączono, kiedy ustalono imię człowieka, kiedy Anu uniósł niebo, a Ellil ziemię, kiedy jako łup Ereszkigal w kraj podziemny była uniesiona, kiedy żagiel swój postawił, żagiel postawił ojciec Ea, iżby płynąć w kraj podziemny, iżby wziąć pomstę na potworze Kur, iżby pokarać podziemne straszydło, ów małymi kamieniami jął razić władcę, jął wielkimi głazami obrzucać Ea. Więc małe kamienie, kamienie z dłoni, i głazy ogromne, głazy z trzcin giętkich, waliły w stępkę łodzi Ea w bitwie, jako burza, kiedy napiera. Przeciwko władcy woda u dzioba łodzi jako wilk pożera. Przeciwko Ea woda u rufy łodzi jako lew uderza. W ów czas wyrosło na brzegu Purattu drzewko wierzbowe”. Po czasie sadzonka ta trafi do sadu bogini Isztar w Uruk.

Bogów Anu, Ea i Ellila znamy już z tekstu zamieszczonego na pierwszej tablicy eposu o Gilgameszu (zobacz tutaj). Kim jednak byli Ereszkigal i Kur?

Ereszkigal to żona boga Nergala i siostra bogini Isztar, która została porwana do podziemnej krainy Kur. To przed nią stawać mieli zmarli. Nie osądzała ich jednak, a tylko wydawała na nich wyroki śmierci, które na glinianych tablicach zapisywała Gesztinana – nadworna pisarka krainy umarłych.

Tron bogini i świat umarłych
Gdy z sadzonki wyrosło wielkie drzewo, wąż nie znający czarów robi sobie w jego korzeniach gniazdo. Na czubku drzewa drugie gniazdo zakłada ptak Imdugud – mityczny stwór z ogromnymi skrzydłami i paszczą lwa, który powoduje burze piaskowe i trąby powietrzne. Natomiast w środkowej części drzewa zamieszkuje „upiorzyca Lilit wabiąca mężów”.

Gilgamesz na prośby Szamasza i Isztar zabija węża. Ptak Imdugud wraz z pisklętami odlatuje w góry, zaś Lilit ucieka w step. Po ścięciu drzewa powstają wspomniane wcześniej tron i łoże bogini Isztar oraz pałka i bęben Gilgamesza.