Świątynia Jerozolimska

Pierwsza Świątynia Jerozolimska

Dawid zdobywając Jerozolimę i Salomon, budując na górze Moria jedyną świątynię Jahwe, powracają niejako do dziejów Abrahama – na miejsce od początku wybrane i ważne. Tu niejako rozpoczynają się i dopełniają się dzieje Izraela – Jerozolima jako ostatnie miasto zostało zdobyte przez naród wybrany. W Jerozolimie również od wydarzeń pasyjnych, a potem od zesłania Ducha Świętego rozpocznie się działalność wspólnoty Kościoła[1].

Wybór Jerozolimy na stolicę i na miasto które miało być centrum kultu narodu wybranego nie był przypadkowy. Znajdowało się ono pomiędzy głębokimi dolinami Cedronu i Tyropeonu. Miejsce to był doskonałe do obrony. Niezwykle trudno było zdobyć Syjon. Znając warowność swojej twierdzy Jebuzyci wołali do Dawida: „«Nie wejdziesz tutaj, lecz odepchną cię ślepi i kulawi». Oznaczało to: «Dawid tu nie wejdzie»” (2 Sm 5,6-7). Nawiązując do tego fragmentu Józef Flawiusz stwierdza: „Jebuzejczycy zamknęli przed Dawidem bramy i na murach postawili ludzi, którzy nie mieli oka czy nogi, albo pod jakimś innym względem byli upośledzeni; chcieli w ten sposób wyszydzić króla, powiadając, iż owe kaleki odeprą go od grodu. A postąpili tak dlatego, iż dumnie ufali w potęgę swych murów”[2]. Okazało się jednak, iż wojska króla Dawida szybko zdobyły niedostępne miasto, przez podziemne przejście od źródła Gihon, do wnętrza fortyfikacji, przez dzisiejszy tzw. szyb Warrena.

Król Dawid zdobył Jerozolimę, umocnił fortyfikacje miejsce, wewnątrz zaś nich zbudował dla siebie pałac z drzewa cedrowego. Ustanowienie sanktuarium w Jerozolimie odbyło się za czasów Dawida w dwóch etapach. Najpierw, Dawid zdobył Jerozolimę i pokonał Filistynów, po czym sprowadził do niej Arkę, którą umieszczono w „Miejscu Świętym” pod specjalnie rozpiętym namiotem. Jerozolima dzięki sprowadzenia Arki stała się „Miastem Świętym”, a tym samym spadkobierczynią sanktuarium Szilo i sanktuarium Namiotu z czasów wędrówki po pustyni.

„Przyniesioną więc Arkę Pańską ustawiono na przeznaczonym na to miejscu w środku Namiotu, który rozpiął dla niej Dawid, po czym Dawid złożył przed Panem całopalenia i ofiary biesiadne. Kiedy Dawid skończył składanie całopaleń i ofiar biesiadnych, pobłogosławił lud w imieniu Pana Zastępów. Dokonał potem podziału między cały naród, między cały tłum Izraela, między mężczyzn i kobiety: dla każdego po jednym bochenku chleba, po kawałku mięsa i placku z rodzynkami. Potem wszyscy ludzie udali się do swych domów” (2 Sm 6,17-19).

Dawid, który nie mógł zbudować w Jerozolimie świątyni, gromadził materiały na jej budowę. Przygotował także miejsce – klepisko zakupione od Arauny. Według tradycji klepisko Arauny znajdowało się na górze Moria. Na nim po zbudowaniu przez Salomona świątyni, znajdowała się najświętsza część Salomonowego sanktuarium – dziś w miejscu tym znajduje się Kopuła Skały[3].

Sam zakup posiadłości Arauny związany był z ustaniem zarazy, która była karą za przeliczenie narodu przez króla Dawida. „Kupił Dawid klepisko i woły za pięćdziesiąt syklów srebra; Następnie zbudował tam ołtarz Panu i złożył całopalenia i ofiary biesiadne. Pan okazał miłosierdzie krajowi i plaga przestała się srożyć w Izraelu” (2 Sm 24,24-25). Teren zakupiony przez króla Dawida leżał na północy – za murami miasta. Po śmierci Dawida został on włączony przez Salomona w obręb murów miasta.

W miejscu przygotowanym przez Dawida, na wzgórzu znajdującym się w środkowej części wschodniego pasma górskiego, na którym leży Jerozolima Salomon wybudował wspaniałą świątynię. Dokonało się to w latach 966-959 r. przed Chr. „W roku czterysta osiemdziesiątym po wyjściu Izraelitów z ziemi egipskiej, w miesiącu Ziw, to jest drugim, czwartego roku panowania nad Izraelem Salomona rozpoczął on budowę domu dla Pana” (1 Krl 6,1). „W roku zaś jedenastym, w miesiącu Bul, który jest ósmy, ukończył świątynię we wszystkich szczegółach i z całym jej urządzeniem. A więc budował ją siedem lat” (1 Krl 6,38).