Świątynia Jerozolimska

Tradycja biblijna, kreśląc dzieje Abrahama, wzmiankuje o Melchizedeku, królu Szalemu, który był kapłanem Boga Najwyższego. Powracając ze zwycięskiej wojny nad pięcioma królami, Abraham spotyka Melchizedeka. „Melchizedek zaś, król Szalemu, wyniósł chleb i wino; a ponieważ był on kapłanem Boga Najwyższego, błogosławił Abrama, mówiąc: «Niech będzie błogosławiony Abram przez Boga Najwyższego, Stwórcę nieba i ziemi! Niech będzie błogosławiony Bóg Najwyższy, który w twe ręce wydał twoich wrogów!» Abram dał mu dziesiątą część ze wszystkiego” (Rdz 14,18-20). Ponownie Jerozolima pojawia się w dziejach Abrahama, gdy z polecenia Bożego udaje się na górę Moria, gdzie miał złożyć ofiarę ze swojego syna Izaaka (zob. Rdz 22). Właśnie na tej górze Salomon później zbuduje dom Pański (1 Krn 3,1). Nie dyskutując nad identyfikacją Jerozolimy z górą Moria czy z królestwem Szalemu, należy zauważyć, iż niewątpliwie historia Izraela i Święte Miasto są ze sobą nierozerwalnie związane. Szczególnym miejscem kultu w tradycji Izraela była Jerozolima.

Trudno jednoznacznie określić pochodzenie nazwy miasta. Najczęściej wskazuje się, iż Jerusalem to złożenie dwóch słów: „jerusza” – miasto oraz – „szalom” pokój; stąd „miasto pokoju”. Wskazuje się jednak także, iż hebrajskie słowo szalom jest bliskie wyrazowi Szlomoh – Salomon, który był królem Izraela, który zbudował świątynię Jerozolimską – stąd też Miasto Salomona. Inni wskazują, iż Księga Rodzaju przekazuje, iż właśnie tu miał przybyć Abraham i otrzymać błogosławieństwo od Melchizedeka. Rdz 14,18 nazywa Melchizedeka królem Szalemu – czyli „miasta pokoju”. Według Księgi Kronik góra Moria, dokąd udał się Abraham, aby złożyć w ofierze Izaaka, była skałą jerozolimską (2 Krn 3,1). Po tym, jak Bóg zesłał w miejsce Izaaka baranka ofiarnego, Abraham nazwał to miejsce Bóg-jireh, czyli „Bóg widzi”. Jak chcą niektórzy połączenie słów „Szalom” i „Jeru” dało wyrażenie Jerou-Szalaim, to znaczy „Bóg zatroszczy się o pokój” albo „Opatrzność Boga pokoju”.