Maryjne drogi ewangelizacji Ameryki Łacińskiej

Dla Juana Diego kolor ten był zrozumiały, ponieważ przypominał krew ofiar, które Aztekowie składali każdego poranka, aby ziemia była urodzajna. Kwiaty, które zdobią tunikę, są kwiatami ze wzgórza Tepeyac, gdzie od dawna czczono „czcigodną Matkę”.

Płaszcz okrywający ramiona Matki Bożej jest koloru niebiesko-zielonego, co zarazem jest znakiem bóstwa nieba i ziemi. U Azteków jedynie król mógł nosić płaszcz w tych kolorach. Maryja wydaje się być brzemienna, a szczegóły uzupełniają dwie czarne wstęgi oraz mały indiański krzyżyk zwany quicunce, który dla Azteków był symbolem spotkania dróg człowieka z drogami bóstw. Ten krzyżyk podobny do róży o czterech płatkach jest fundamentalnym symbolem kultury azteckiej.

Znajduje się on na brzuchu Maryi, a to znaczy, że narodzone z Niej potomstwo będzie „drogą” do spotkania Boga z ludźmi. Na szyi Dziewicy Maryi znajduje się krzyż chrześcijański, który oznacza, że Maryja w kulturze azteckiej nadal jest Matką Jezusa ukrzyżowanego dla zbawienia świata.

Anioł – towarzyszący Maryi ma skrzydła tropikalnego meksykańskiego ptaka tzinitzcan i wskazuje na boskie pochodzenie tego wydarzenia. Maryja z Guadalupe zapowiada ludom nową erę zbawienia przyniesionego przez Jezusa i Ducha Świętego, który sprawił poczęcie Jezusa w łonie Maryi.

Aktualność przesłania z Guadalupe

Zadziwiający jest fakt, że Maryja nie objawia się Hiszpanom ani też przedstawicielom ówczesnej hierarchii kościelnej. Ukazuje się prostemu i ubogiemu Indianinowi, do którego zwraca się z czułością i życzliwością: „Juanito, mój synu”.

On sam ma niewielkie poczucie swojej godności i wartości, ponieważ nazywa siebie ubogim i prostym Indianinem. W tym samym momencie konkwistadorzy odnosili się zgoła inaczej do podbitych ludów, zarówno jako wspólnot i jednostek. Sama Maryja życzy sobie, aby zawracano się do Niej raczej językiem
afektywnym, nazywając się Dziewicą, Panią czy Mateczką.

W ten sposób umiejscawia się Ona w świecie ludzi ubogich i uciśnionych. Tym samym ujawnia się macierzyństwo społeczne Maryi, ponieważ Jezus
i Maryja stanowią nie tylko społeczności Syna i Matki, lecz również Boga Zbawiciela i całej odkupionej ludzkości.

Miejsce objawienia nie jest miejscem centralnym. Mogłoby to być przecież ważniejsze miejsce w stolicy: kościół czy dom biskupa Juana Zumrragi. Tymczasem przesłanie Maryi pochodzi z peryferii miasta. Ubogi Indianin, poddany władzy konkwistadorów, Juan Diego idzie z przesłaniem Maryi do biskupa, aby wskazać mu kierunek ewangelizacji.

To wydarzenie po 500 latach stało się natchnieniem dla biskupów zgromadzonych na Konferencji CELAM w Puebla, aby zwrócić uwagę na niebywałą siłę ewangelizacyjną ubogich (Puebla, nr 1147). Prośba Maryi o wybudowanie świątyni na wzgórzu Tepeyac wskazuje, że nowym ośrodkiem ewangelizacji staną się dotychczasowe peryferie społeczeństwa, kultury i religii.

Maryja z wysokości wzgórza Tepeyac objawia zbawczą wolę swojego Syna wobec ubogich, którzy są godni Ewangelii. Wydarzenie to jest przypomnieniem, że ewangelizacja instytucjonalna nie jest wystarczająca, konieczne jest budowanie wspólnoty wokół przesłania, które niesie ze sobą Ewangelia Jezusa Chrystusa. Ludy tego regionu doskonale rozumieją przesłanie Maryi, jak również symbolikę, którą zwiera Jej obraz z Guadalupe. Z nowym obliczem Maryi i przesłaniem ze wzgórza Tepeyac nadeszła nadzieja i odwaga, aby przyjąć Ewangelię jako dar dla wszystkich.