Dialog międzyreligijny stanowi integralną część ewangelizacyjnej misji Kościoła. Jak wielokrotnie podkreślałem, ma on dla Kościoła znaczenie podstawowe, jest wyrazem jego zbawczej misji, jest dialogiem zbawienia. Prowadzenie dialogu międzyreligijnego nie jest zatem rezygnacją z przepowiadania, lecz odpowiedzią na Boże wezwanie, aby wymiana i dzielenie się dobrami prowadziły do dawania świadectwa o własnej wizji religijnej, do lepszego poznania swoich stanowisk i do porozumienia w kwestii niektórych podstawowych wartości.
- Jan Paweł II (Audiencja Generalna 21 IV 1999)
XIII Dzień Judaizmu w Kościele katolickim w Polce
Kościół w Polsce należy do niewielu w Europie, w których obchodzony jest Dzień Judaizmu. W tym jego hasłem będą słowa z Księgi Rodzaju opisujące powołanie Abrahama: „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej do kraju, który ci ukażę”.
Dzień Judaizmu w Kościele katolickim jest jedną z inicjatyw Episkopatu Polski. Został ustanowiony przez Episkopat Polski w 1997 r. Jego celem jest rozwój dialogu chrześcijańsko-żydowskiego, a także modlitwa i refleksja nad związkami obu religii. Po raz pierwszy Dzień Judaizmu obchodzono w 1998 r.
Komitet ds. Dialogu z Judaizmem, powołany w 1996 r. prowadzi dialog z przedstawicielami judaizmu, a jego celem jest upowszechnianie postaw dialogu i życzliwości wobec Żydów w środowiskach chrześcijańskich. Więcej:.
Stajemy obok siebie jak bracia
Stajemy obok siebie jak bracia i odkrywamy wspólne korzenie – napisał bp Mieczysław Cisło w specjalnym Słowie z okazji XIII Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce.
Tradycyjnie będzie on obchodzony w 17 stycznia, a tegoroczne centralne uroczystości odbędą się w Tarnowie. Zdaniem przewodniczącego Rady KEP ds. Dialogu Religijnego przed chrześcijanami i Żydami staje dziś wspólna za „losy religii objawionej na kontynencie europejskim, zdominowanym coraz bardziej przez agresywny laicyzm”.
Publikujemy pełny tekst Słowa przewodniczącego Rady Konferencji Episkopatu Polski ds. Dialogu Religijnego na XIII Dzień Judaizmu, który w tym roku obchodzony będzie pod hasłem „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej do kraju, który ci ukażę” (Rdz 12,1): Więcej:.
Muzyka i religia w starożytnych Chinach
Związek muzyki z innymi dziedzinami kultury, życiem społecznym czy religią w antyku był bardzo silny. Początkowo muzyka nie istniała w zasadzie jako odrębna sztuka rządząca się własnymi prawami. Oddziałując na wierzenia religijne, poglądy filozoficzne, literaturę, stanowiła z pewnością zjawisko wyjątkowe, ubogacające kulturę duchową prastarych cywilizacji.
Jej obecność w życiu religijnym, związek z kultem, obrzędami nie pozostawał bez znaczenia stanowiąc często swoisty pomost pomiędzy światem bogów a światem ludzi. Dlaczego właśnie muzyka? Ponieważ wywołuje ona emocje, a jeśli jest to określona muzyka, odpowiednio dobrana, wpływać może również na charakter modlitwy. Aby zrozumieć funkcję oraz oddziaływanie muzyki należy przyjrzeć się bliżej samej kulturze starożytnych cywilizacji. Więcej:.
Budda i jego uczniowie
Mnichami chłopcy zostają dopiero w wieku 16–20 lat. Wcześniej, gdy mają 5–7 lat, muszą zostać wprowadzeni w społeczność buddyjską. Odbywa się to w trakcie ceremonii Shinbyu. Uroczystość sfotografowana niedaleko Paganu to wiejska wersja tej ceremonii. Obrzędy mają tam wyjątkowo odświętną, niemal królewską oprawę, i uczestniczy w nich cała wieś.
Buddyjskie obrzędy poprzedza ludowa, animistyczna część tej ceremonii. W okazałej procesji wszyscy udają się do największego drzewa zamieszkanego przez ducha opiekuńczego regionu. Obejście jego siedziby równoznaczne jest z przedstawieniem mu chłopców i powierzeniem ich jego opiece na drodze do oświecenia, na którą niebawem wkroczą – tym razem pod kierunkiem mnichów. Początkiem tej drogi będzie ogolenie głowy dziecka, nadanie mu nowego imienia i wyrecytowanie za mnichem paru fragmentów z sutr Buddy. Więcej:.
Olimpiada, czy delfiada?
Grecy – lub też Apollo osobiście, jak podają niektóre źródła i jak na boga muzyki i poezji przystało – ustanowił w Delfach igrzyska artystyczne na swoją cześć. Odbywała się one od 582 r. p. n. e. i rozpoczynały się złożeniem bogu ofiar.
Dopiero po tym sakralnym rytuale, na który składało się także przedstawienie ukazujące walkę Apolla z Pytonem, uroczysta procesja oraz uczta, następowały poszczególne konkurencje (m. in. muzyczne, poetyckie, malarskie i teatralne). Ich zwycięzcy nagradzani byli wieńcem z liści wawrzynu, a w szczególnych przypadkach stawiano im pomniki.
Pomniki i świątynie stawiali też sami uczestnicy igrzysk. Jedni w ramach dziękczynienia swym bogom i muzom za odniesiony sukces, inni… za karę. Więcej:.
- Jan Paweł II (Audiencja Generalna 21 IV 1999)
XIII Dzień Judaizmu w Kościele katolickim w Polce
Kościół w Polsce należy do niewielu w Europie, w których obchodzony jest Dzień Judaizmu. W tym jego hasłem będą słowa z Księgi Rodzaju opisujące powołanie Abrahama: „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej do kraju, który ci ukażę”.Dzień Judaizmu w Kościele katolickim jest jedną z inicjatyw Episkopatu Polski. Został ustanowiony przez Episkopat Polski w 1997 r. Jego celem jest rozwój dialogu chrześcijańsko-żydowskiego, a także modlitwa i refleksja nad związkami obu religii. Po raz pierwszy Dzień Judaizmu obchodzono w 1998 r.
Komitet ds. Dialogu z Judaizmem, powołany w 1996 r. prowadzi dialog z przedstawicielami judaizmu, a jego celem jest upowszechnianie postaw dialogu i życzliwości wobec Żydów w środowiskach chrześcijańskich. Więcej:.
Stajemy obok siebie jak bracia
Stajemy obok siebie jak bracia i odkrywamy wspólne korzenie – napisał bp Mieczysław Cisło w specjalnym Słowie z okazji XIII Dnia Judaizmu w Kościele katolickim w Polsce. Tradycyjnie będzie on obchodzony w 17 stycznia, a tegoroczne centralne uroczystości odbędą się w Tarnowie. Zdaniem przewodniczącego Rady KEP ds. Dialogu Religijnego przed chrześcijanami i Żydami staje dziś wspólna za „losy religii objawionej na kontynencie europejskim, zdominowanym coraz bardziej przez agresywny laicyzm”.
Publikujemy pełny tekst Słowa przewodniczącego Rady Konferencji Episkopatu Polski ds. Dialogu Religijnego na XIII Dzień Judaizmu, który w tym roku obchodzony będzie pod hasłem „Wyjdź z twojej ziemi rodzinnej do kraju, który ci ukażę” (Rdz 12,1): Więcej:.
Muzyka i religia w starożytnych Chinach
Związek muzyki z innymi dziedzinami kultury, życiem społecznym czy religią w antyku był bardzo silny. Początkowo muzyka nie istniała w zasadzie jako odrębna sztuka rządząca się własnymi prawami. Oddziałując na wierzenia religijne, poglądy filozoficzne, literaturę, stanowiła z pewnością zjawisko wyjątkowe, ubogacające kulturę duchową prastarych cywilizacji.Jej obecność w życiu religijnym, związek z kultem, obrzędami nie pozostawał bez znaczenia stanowiąc często swoisty pomost pomiędzy światem bogów a światem ludzi. Dlaczego właśnie muzyka? Ponieważ wywołuje ona emocje, a jeśli jest to określona muzyka, odpowiednio dobrana, wpływać może również na charakter modlitwy. Aby zrozumieć funkcję oraz oddziaływanie muzyki należy przyjrzeć się bliżej samej kulturze starożytnych cywilizacji. Więcej:.
Budda i jego uczniowie
Mnichami chłopcy zostają dopiero w wieku 16–20 lat. Wcześniej, gdy mają 5–7 lat, muszą zostać wprowadzeni w społeczność buddyjską. Odbywa się to w trakcie ceremonii Shinbyu. Uroczystość sfotografowana niedaleko Paganu to wiejska wersja tej ceremonii. Obrzędy mają tam wyjątkowo odświętną, niemal królewską oprawę, i uczestniczy w nich cała wieś. Buddyjskie obrzędy poprzedza ludowa, animistyczna część tej ceremonii. W okazałej procesji wszyscy udają się do największego drzewa zamieszkanego przez ducha opiekuńczego regionu. Obejście jego siedziby równoznaczne jest z przedstawieniem mu chłopców i powierzeniem ich jego opiece na drodze do oświecenia, na którą niebawem wkroczą – tym razem pod kierunkiem mnichów. Początkiem tej drogi będzie ogolenie głowy dziecka, nadanie mu nowego imienia i wyrecytowanie za mnichem paru fragmentów z sutr Buddy. Więcej:.
Olimpiada, czy delfiada?
Grecy – lub też Apollo osobiście, jak podają niektóre źródła i jak na boga muzyki i poezji przystało – ustanowił w Delfach igrzyska artystyczne na swoją cześć. Odbywała się one od 582 r. p. n. e. i rozpoczynały się złożeniem bogu ofiar. Dopiero po tym sakralnym rytuale, na który składało się także przedstawienie ukazujące walkę Apolla z Pytonem, uroczysta procesja oraz uczta, następowały poszczególne konkurencje (m. in. muzyczne, poetyckie, malarskie i teatralne). Ich zwycięzcy nagradzani byli wieńcem z liści wawrzynu, a w szczególnych przypadkach stawiano im pomniki.
Pomniki i świątynie stawiali też sami uczestnicy igrzysk. Jedni w ramach dziękczynienia swym bogom i muzom za odniesiony sukces, inni… za karę. Więcej:.
«« | « |
1
| » | »»
aktualna ocena | |
głosujących | |
Ocena |
bardzo słabe |
słabe |
średnie |
dobre |
super |
Alfabet religii: Amulet tekstowy
Kościół z tym walczył, ale jak widać ta walka nie była do końca wygrana.
Alfabet religii: Dialog międzyreligijny
W ostatnich latach także w tej dziedzinie pojawia się we mnie mnóstwo pytań i wątpliwości...
Alfabet religii: Zen
Czyli tak naprawdę co? Religia? Filozofia? Styl życia zwany coraz częściej lifestyle’m?
Alfabet religii: Od jarmułki do krzyża
Nawrócony francuski rabin opowiedział niezwykłą historię swojego życia.
Alfabet religii: Szamanki, westalki, wyrocznie…
Jakie role, przez wieki, pełniły kobiety w religiach światach?
Alfabet religii: Alemina
Córka Hatszepsut – kobiety faraona. Pośredniczki między światem bogów i ludzi…
