To jest ten czas

  - Na początku wszystko wydawało się po prostu przygodą - mówi Ania Trudno mi sobie wyobrazić, jak to będzie, jeśli kiedyś będę służyć w Afryce dłużej. Ten czas nie sprawił, że stałam się ekspertem w dziedzinie wolontariatu, misji jako takich, czy kultury krajów afrykańskich. Ale doświadczenie tego czasu jest we mnie czymś niepodważalnym, czym chcę się dzielić, zarażać, realizować w europejskiej codzienności, być wdzięczną.

Pan Bóg tak kształtował moje życie, że właściwie odkąd pamiętam, temat misji wydawał mi się ważnym, pociągającym, a jednocześnie przerażającym i absolutnie nie dla mnie. Pragnienie wyjazdu jednak rozwijało się, dojrzewało i nie dawało spokoju. Do dziś nie umiem zrozumieć, jak to się stało, że powiedziałam głośno: to jest ten czas.

Na początku wszystko jest przygodą

Z bólem odkrywałam, że w naszej polskiej, pełnej ruchów chrześcijańskich rzeczywistości zagadnienie wolontariatu misyjnego jest jeszcze w powijakach. Ostatecznie zaczęłam pytać znajomych misjonarzy i misjologów, co zaowocowało spakowaniem plecaka i wyjazdem. Dokładnie 4 sierpnia 2010 roku wraz z ks. Piotrem, misjonarzem w Zambii i Markiem, drugim wolontariuszem, opuściłam polską ziemię.

Na początku wszystko wydawało mi się po prostu przygodą.   Wielogodzinna podróż samolotem. Pierwsze spojrzenie na Lusakę, stolicę Zambii, miejsce sprzeczności- od zupełnego chaosu trójpasmówki z ruchem lewostronnym, przez targowisko na torach kolejowych, ministerstwo finansów, do którego każdy może wejść, po luksusowe ulice i centra handlowe.  Spotkania z polskimi misjonarzami w kolejnych misjach. 

Podróż na pace land cruisera przez góry do ukochanego Chingombe, wioski w sercu zambijskiego buszu. Piszę „ukochanego”, bo szybko mój wyjazd przestał być tylko przygodą, a Chingombe na 4 piękne tygodnie stało się miejscem życia, przedmiotem zgłębiania kolejnych tajemnic, źródłem inspiracji do pracy nad sobą i pokonywania własnych ograniczeń.

Po kolei: moim podstawowym zadaniem w misji było uczenie angielskiego. Najpierw myślałam, że to będą dzieci i że będziemy zaczynać od podstaw. Już pierwszego dnia okazało się, że moi uczniowie to młodzież od 12 do 20 roku życia i że podstawy mają opanowane- angielski jest językiem urzędowym w Zambii. Trzeba było szybciutko zmienić pomysł na ten czas i przestawić się na ćwiczenie gramatyki i czytania ze zrozumieniem, by młodzi mogli zdać listopadowe egzaminy do następnego etapu szkoły.

  Uczniowie w klasie Cibemba i "szyszanie"

Pomysł pomysłem, a praktyka praktyką. Wiedziałam wcześniej, że edukacja w Chingombe nie stoi na najlepszym poziomie. Bardzo mało nauczycieli, którzy i tak często są nieobecni,  dużo dzieci, konieczność zdawania egzaminów państwowych, których wyniki zazwyczaj przychodzą z ministerstwa zbyt późno, by składać dokumenty aplikacyjne do następnej szkoły. Mimo posiadanej wiedzy wciąż dziwiłam się, że na przykład ktoś, kto jest w siódmej klasie i za kilka miesięcy ma zdawać pisemny egzamin… nie umie pisać i czytać.  Albo że dziewczęta właściwie się nie odzywają i są nieustannie krytykowane przez chłopców.  Że młodzi nie mają książek. Że zeszyty i długopisy mają nieliczni, najczęściej dzięki misji.