Świątynia Jerozolimska

Józef Flawiusz potwierdza istnienie tego zwyczaju w czasach mu współczesnych: „Dwa razy dziennie, o świcie i w porze poprzedzającej spoczynek, niechaj wszyscy składają przed Bogiem świadectwo łaskom, których od Niego doznali, gdy uwalniał ich z krainy egipskiej; dziękczynienie bowiem jest obowiązkiem nakazanym przez samą naturę i składa się je zarówno dla wyrażenia wdzięczności za doznane już dobrodziejstwa, jak i dla zachęcenia dobroczyńcy do nowych łask w przyszłości. A również powinni zapisać na swoich drzwiach największe łaski, jakie otrzymali od Boga, i każdy niechaj ukazuje je na swoich ramionach; opis wszystkich wydarzeń, które ujawniają potęgę Boga i Jego życzliwość dla Hebrajczyków, niechaj noszą na głowie i na ramieniu, aby ze wszystkich stron widzieć można było troskę, którą Bóg ich otacza”[27].

W modlitwie Szema Israel, podobnie jak w innych modlitwach, nie można było wymieniać imienia Boga – takie było bowiem jedno z przykazań danych Mojżeszowi. Toteż za każdym razem, gdy występowało imię „Jahwe”, zastępowano je słowem „Adonaj” – „Pan”. Przez całe wieki odmawiano tę modlitwę w różnych sytuacjach, także w zagrożeniu i na łożu śmierci; z jej słowami na ustach szli na śmierć żydowscy męczennicy, zarówno w czasach starożytnych jak i nam współczesnych.

Modlitwie towarzyszyła określona postawa ciała, najczęściej stojąca, z pokłonami bądź wznoszeniem dłoni ku niebu lub sklepieniu świątyni. Na postawę tę, jako wyraz czci, składały się złączone stopy, ręce podniesione nad głową, twarz zwrócona w kierunku Jerozolimy oraz lekki ukłon. W tej postawie czytano Amidę (z hebr. Stanie) – drugą główną modlitwę żydowską, która zawierała błagania, prośby i podziękowania. Modlitwa ta nazywana była także szmone esre – osiemnaście błogosławieństw. Pod koniec I wieku jej odmawianie zastąpiło kult ofiarniczy, po zburzeniu Drugiej Świątyni. W rzeczywistości modlitwę tworzy dziewiętnastokrotne wezwanie imienia Bożego – dodano bowiem ostatnie wezwanie przeciwko heretykom, odstępcom, zdrajcom – również chrześcijanom[28]. Wymaganym warunkiem przy czytaniu Amidy przez kantora (chazana) jest obecność minjanu – dziesięciu dorosłych Żydów.