Simchat Tora - Radość Tory

"Za pozwoleniem Boga, wyniesionego ponad wszelkie błogosławieństwa i hymny, który jest mądrością serca i mocą, potęgą i siłą, i który panuje nad światem jako Pan wszelkiego stworzenia. I za pozwoleniem Tory, cudownie zachowanej i czczonej, która jest naszym cennym po tysiąckroć dziedzictwem, która w swej doskonałej czystości ożywia i odnawia dusze, tej Tory, która została dana Izraelowi, aby jej przestrzegał i zachowywał; Tory studiowanej przez nas od początku do końca, Tory, która jest koroną chwały Boga (...) I za pozwoleniem tego świętego i radosnego zgromadzenia młodych i starych, zebranych w tym dniu radowania się z Tory, zakończmy i rozpocznijmy zarazem jej czytanie z pełną szacunku radością, ceniąc ją sobie jak w dniu, w którym otrzymaliśmy ją w chwale, przeżywając ją na nowo (...) czerpiąc z jej świetlanej chwały rozradowującej serce, usuwającej troskę, przynoszącej pociechę duszy tych, którzy chlubią się nią i zagłębiają się w jej treść (...) Powstań zatem i przyoblecz się w siłę [tu wymienia się imię "chatana Tora"]. Wyjdź do przodu i odczytaj historię wielbiącą Boga za Jego stworzenie świata. Obyśmy wszyscy czytali Torę codziennie, wytrwale, bez przestanku, od początku do końca, obyśmy pozostali na zawsze wierni Torze (...) Niech błogosławieństwo twego Stwórcy będzie wylane w obfitości (...) Powstań, powstań chatan Bereszit [hebr. "oblubieniec Bereszit" - Bereszit to 1 Księga Mojżeszowa], na wezwanie tego świętego zgromadzenia, by błogosławić wielkiego i potężnego Boga, a my wszyscy zapieczętujemy twoje błogosławieństwo naszym żarliwym Amen. Powstań, chatan Bereszit!"

Następnie w atmosferze wielkiej radości odczytuje się 1 Księgę Mojżeszową (Bereszit) 1:1-2:3. W synagogach nieortodoksyjnych zaszczyt ten może przypaść również niewiastom (wtedy mówimy o kalat Tora i kalat Bereszit).

Potem jeden z prowadzących nabożeństwo świąteczne, bierze w ręce Zwoje Tory i w rytm śpiewu całej społeczności, tanecznym krokiem siedem razy okrąża bimę. Dołączają do niego wszyscy pozostali tworząc radosny korowód. Radosne śpiewy i pląsania trwają do późnego wieczoru. W tych obchodach uczestniczą małe dzieci, trzymając w rękach chorągiewki, świece i kołatki. Wzywa się je, aby odmawiały błogosławieństwo nad Torą.

Miłość do Tory i jej wielka powaga, jaką cieszy się ona we wspólnocie żydowskiej, znajdują wieloraki wyraz. Należy zwrócić uwagę na kosztowną formę arki, szafki we frontowej ścianie synagogi, w której przechowuje się zwoje. Poza tym do dowodów miłości i szacunku do zwojów Pisma Świętego należą piękne i drogocenne sukienki na Torę, złote i srebrne korony i tarcze umieszczane na sukienkach: korony, jakie przynależą wielkiemu władcy, i tarcza, jaka z racji czystości i godności wyróżniała arcykapłana podczas sprawowania posługi świątynnej. Ze zwojami Pisma Świętego, cieszącymi się takim szacunkiem, należy się obchodzić nie tylko godnie, o czym świadczą liczne dowody od momentu otwarcia arki aż do chwili jej zamknięcia, lecz trzeba się nimi obchodzić także ostrożnie. Dlatego czytający posługują się specjalnym przyrządem służącym do śledzenia liter (jad), dzięki czemu nie ma potrzeby dotykania cennych zwojów ręką. W obrzędach święta Simchat Tora wszystkie te wyrazy szacunku przepełnia wdzięczność, miłość i radość. Wobec tych przejawów pobożności żydowskiej opisywanie judaizmu jako religii prawa (w sensie negatywnym) wydaje się wielce niestosowne.

Wykorzystano materiały:

Reinhard Kirste, Herbert Schultze, Udo Tworuschka "Święta wielkich religii"
www.fzp.jewish.org.pl
www.izrael.badacz.org
www.schorr.edu.pl