Księgi hinduizmu

Wedy

Starożytne księgi zwane Wedami, święte księgi hinduizmu, których nauka ukazuje etyczne zasady, prowadzi do mądrości nieskrępowanej kulturowymi, czy religijnymi dogmatami. Wiedza Wedyjska przekazywana była z Mistrza do Ucznia w procesie osobistego, bezpośredniego przekazu tysiące lat przed tym jak została spisana w księgach.

Wedyjskie pisma święte same opisują swoje pochodzenie , opisują się jako apauruseya, co oznacza , że nie pochodzą od żadnej materialnie uwarunkowanej osoby , lecz od Najwyższego ( a więc ze źródła transcendentalnego w stosunku do ziemskiego dualizmu ). Na początku stworzenia wiedza wedyjska została przekazana Brahmie . Brahma z kolei pouczał Naradę , którego nauki pojawiają się w całej literaturze wedyjskiej.

Wiedza wedyjska uważana jest za wieczną , ale ponieważ materialny kosmos ulega ciągłym zmianom , nauki wedyjskie wymagają ciągłego potwierdzenia . Chociaż materialny kosmos jest także uznawany za wieczny , to jednak pochodzi on przez etapy stworzenia , utrzymywania i zniszczenia . Dawniej Wedy były przekazywane ustnie , ale potem mędrzec Vyasadeva zapisał je wszystkie dla przyszłych pokoleń .

Wedyjski sposób zdobywania wiedzy

W pismach wedyjskich widzimy bardzo silne powiązanie pomiędzy substancją wiedzy wedyjskiej , a środkami, za pomocą których ją otrzymujemy ( moglibyśmy powiedzieć , między przekazem , a środkiem przekazu ). W przeciwieństwie do zachodnich koncepcji , z trzech możliwych procesów zdobywana wiedzy , epistemologia wedyjska daje pierwszeństwo procesowi zwanemu śabda ( tj. słuchanie literatury wedyjskiej ).

Pierwszy proces , pratyaksa ( empiryczne , zmysłowe poznanie ), wymaga poprawek z zewnętrznych źródeł. Na przykład naszym oczom Słońce może wydawać się nie większe od monety , ale z naukowych obliczeń dowiadujemy się , że nasze zmysły wprowadzają nas w błąd – jest ono bowiem wiele razy większe niż ziemia.

Drugi proces zdobywania wiedzy , anumana ( teorie oparte na dowodach ) , nie może dać wiedzy o tym , co znajduje się poza sferą dowodów. Teoria Darwina , oraz większa część archeologii i antropologii opierają się na takich indukcyjnych przypuszczeniach ( „Mogło być tak, albo mogło być tak” ). Według Wed sama anumana nie może doprowadzić do wiedzy doskonałej. Wedy twierdzą , że w sposób eksperymentalny nie można poznać przedmiotów znajdujących się poza naturą materialną. Dlatego przedmioty te nazywają się acintya . Tego , co jest acintya nie można poznać przez spekulację czy dowodzenie , lecz jedynie poprzez śabda , tzn. proces słuchania literatury wedyjskiej.

Zatem ten trzeci proces zdobywania wiedzy , śabda , uważany jest za najbardziej wiarygodny i za najważniejszy. Bowiem jeśli ludzie są ograniczeni i niedoskonali, to ich postrzeganie , teorie , spekulacje nie mogą być doskonałe . Według Wed cała wiedza , z wyjątkiem śabda , posiada cztery rodzaje wad . Po pierwsze , bez względu na to jak inteligentny i dokładny ktoś by nie był , Wedy zapewniają , że nie może się on ustrzec od popełniania błędów – „ mylić się jest rzeczą ludzką”. Po drugie, człowiek ulega złudzeniom. Na przykład śastry podają, że każda materialnie uwarunkowana istota ulega iluzji , utożsamiając się z tym ciałem . Bez względu na to jaką ma się pozycję w tym świecie , ulega się iluzji jeśli się myśli o sobie w kategoriach narodowości , religii, rasy czy rodziny ( według Wed pierwszy krok w kierunku transcendentalnej wiedzy polega na zrozumieniu , że nasza tożsamość znajduje się poza tym tymczasowym , materialnym ciałem). Po trzecie , każdy ma ograniczone czy też nie doskonałe zmysły . Na przykład człowiek , który ośmiela się pouczać innych , mimo, że sam ma wiele wad , w rzeczywistości okłamuje , ponieważ jego wiedza jest niedoskonała .