Księgi hinduizmu

Wiedza wedyjska jest śabda , tzn. jest wiedzą otrzymywaną przez słuchanie wyższego autorytetu i dlatego uważana jest za doskonałą . Indyjski uczony Mysore Hiriyanna pisze : „ Wedanta nigdy nie uważa rozumu za coś zbędnego , a same Upanisady są pełne argumentów . Kwestionuje się natomiast wartość rozumu w sprawach, które nie wchodzą w jego zakres”. Zacytować tu można przykład : jeśli dziecko chce wiedzieć , kto jest jego ojcem, powinno zapytać swojej matki . Może oczywiście dokonać przeglądu wszystkich mężczyzn , ale o wiele prościej jest spytać o to swą matkę , która jest naturalnym autorytetem. Innymi słowy, jeśli ktoś potrafi zaakceptować informacje podane przez autorytet , nie musi zadawać sobie trudu i prowadzić dodatkowych badań . Metoda śabda , w której przyjmujemy autorytet, jest konieczna, gdy badamy rzeczy znajdujące się poza sferą zmysłów i rozumu . Możemy zauważyć , że w koncepcji wedyjskiej autorytet nie niesie ze sobą żadnych negatywnych skojarzeń w zachodnim stylu. Nie oznacz on dyktatora , lecz tego , który dostarcza najistotniejszą wiedzę. Na przykład sam Szekspir jest naturalnie autorytetem par exellence jeśli chodzi o dzieła Williama Szekspira .

Otrzymanie wiedzy poprzez słuchanie autorytetu jest wedyjskim standardem. Podczas gdy materialna wiedza obejmuje rzeczy znajdujące się w obrębie materialnego wszechświata , wiedza transcendentalna obejmuje rzeczy znajdujące się poza tym wszechświatem. Wedy wskazują najwyższą , pierwotną prawdę , niepoznawalną ani poprzez bezpośrednią percepcję ( pratyaksa ) , ani przez metodę indukcyjną ( anumana ) . Zdobywając transcendentalną wiedze dzięki słuchaniu autorytetu, osiąga się pełnię satysfakcji i szczęścia , wznosząc się poza dualizm materialnego świata. Z drugiej strony , jeśli się jest zwolennikiem tradycji empirycznej , dochodzi do tego , że wszystko , co znajduje się poza percepcją zmysłów i indukcją jest jedynie wiarą , dogmatem albo intuicją . W konkluzji , tak jak stwierdza A. B. Keith : „Taka wiedza , ponieważ nie jest empiryczna , jest bez znaczenia i nie powinno się jej nazywać wiedzą”.

Filozofowie wedyjscy twierdzą , że śabda ( słuchanie autorytetu ) otwiera królestwo wiedzy znajdujące się ponad metodologią naukową. Utrzymują oni , że śabda to jedyny proces , przez który możemy poznać to, co jest niepoznawalne dla nas w naszym obecnym , uwarunkowanym stanie . Aby poznać swego ojca , dziecko nie ma innego wyjścia niż zapytać o to swej matki . Nie jest to sprawa wiary , dogmatu czy uczucia – po prostu jest to słuchanie kogoś , kto wie. Jeśli potrafimy uczyć się od kogoś , kto otrzymał doskonałą wiedzę , to możemy też wtedy uwolnić się od wszelkiego cierpienia . „ Spróbuj poznać prawdę udając się do mistrza duchowego” – nakazuje Gita (4.34) – „Pytaj go z pokora i służ mu . Ta samorealizowana dusza potrafi dać ci wiedzę , gdyż sama dojrzała prawdę”. W tradycji wedyjskiej tylko taka osoba , która „dojrzała prawdę” , może być idealnym nauczycielem , guru. Ponadto Mundaka Upanisad (1.2.12.) mówi , że szczery uczeń pragnący zdobyć transcendentalną wiedzę i osiągnąć oświecenie , powinien udać się do idealnego guru.