Jerozolima - miejsce którego historia i mistyka na każdym robi niebywałe wrażenie. Spacerując po niej każdy z turystów wcześniej czy później skieruje swe kroki na Stare Miasto i do centralnego, najważniejszego miejsca wyznawców religii mojżeszowej, czyli pod Ścianę Płaczu.
70 proc. Francuzów, 65 proc. Hiszpanów i 63 proc. Włochów jest przeciwnych noszeniu burki przez kobiety w miejscach publicznych - wynika z badań przeprowadzonych na zlecenie dziennika „Financial Times”.
Są kraje, w których prezydent lata helikopterem po radę w najważniejszych sprawach państwa do szejków, którzy są zupełnie nieznani zagranicą. To szare eminencje świata islamu.
Pewien islamski uczony powiedział wtedy, że nie można zrozumieć Koranu, jeśli nie zacznie się od tradycyjnego wprowadzenia przed każdym rozdziałem: „W imię Boga Miłosiernego i Litościwego!”. Faktycznie, stanowi ono klucz do zrozumienia nie tylko islamu, ale także buddyzmu i chrześcijaństwa.
Starszy buddyzm powstał i rozwinął się w Indiach, gdzie przez jakiś czas wytrzymywał konkurencję z hinduizmem. W wyniku działalności misyjnej rozprzestrzenił się następnie poza Indie: na Cejlon, do Burmy, Tajlandii, Kaszmiru i na Sumatrę. Między XI a XIII wiekiem znika jednak z Indii nie mogąc oprzeć się naciskowi odradzającego się hinduizmu. Z Sumatry i Azji Centralnej został wyparty przez tantryzm (IX wiek) i islam (X wiek).
Dalsze dostosowywanie się buddyzmu do potrzeb wyznawców nastąpiło w silnie synkretystycznej i ezoterycznej postaci buddyzmu tantrycznego.
Buddyzm mahajana powstał na przełomie naszej ery, ale jego pełny rozkwit nastąpił dopiero dwa wieki później. Jego największym osiągnięciem było przedstawienie wiary w nowe możliwości zbawienia odpowiadające zróżnicowanej sytuacji życiowej poszczególnych grup w gminie. To zróżnicowanie dróg zbawienia stało się możliwe przede wszystkim dzięki rozwinięciu nauki o Buddzie i bodhisattwach.
Buddyzm starszy jest bezpośrednim spadkobiercą pierwotnej nauki Buddy. Niekiedy nazywany jest on także buddyzmem therawada, tzn. buddyzmem najstarszych, buddyzmem śrawaka, czyli buddyzmem słuchaczy, lub, co jest jego najbardziej znaną nazwą, buddyzmem hinajana, czyli buddyzmem małego wozu.
Wszystko, co wiemy o Buddzie, zawdzięczamy starannemu i nadzwyczaj dokładnemu przekazowi jego pierwszych zwolenników, który z czasem obrósł legendami i spekulacjami. Najważniejszym źródłem pisanym jest tzw. „Trójkosz” kanonu palijskiego (tripitaka): kosz reguł zakonnych (winajapitaka), kosz pouczeń (sutrapitaka) i kosz dogmatyki (abhidharmapitaka).
Budda umyślnie unikał jakichkolwiek wypowiedzi na temat istnienia czy nieistnienia Boga. W tym kontekście pytanie „jak buddyści postrzegają Jezusa Chrystusa” mogłoby wydawać się bez znaczenia, ponieważ Jezus Chrystus, według doktryny chrześcijańskiej, jest pełnym i ostatecznym objawieniem jedynego i prawdziwego Boga.