Modlitwa międzyreligijna

II. MODLIĆ SIĘ RAZEM: JAK?

Na początku rozdziału stwierdziliśmy, że w poszukiwaniu ważnego teologicznie rozwiązania problemu wspólnej modlitwy chrześcijan z „innymi" należy dokonać ważnych rozróżnień odnośnie do konkretnych sytuacji dialogicznych pomiędzy różnymi tradycjami religijnymi. Nie wszystkie tradycje sytuują się wobec chrześcijaństwa w takim samym stosunku dialogicznym. Tak więc gdy do tej pory utrzymywaliśmy możliwość, a nawet słuszność wspólnej modlitwy z wyznawcami innych tradycji, w sposób ogólny, opierając się na powszechnie ważnych rozważaniach teologicznych, to powinniśmy teraz rozróżnić pomiędzy poszczególnymi tradycjami, by zwrócić uwagę na specyficzne racje, które winny regulować praktykę i konkretne sposoby modlitwy chrześcijan z wyznawcami każdej z nich.

Przyjmijmy jako rzecz oczywistą, że każda modlitwa, aby mogła się stać modlitwą naprawdę powszechną, czyli podzielaną przez członków różnych wspólnot wiary, wymaga uważnego rozeznania duszpasterskiego, które musi uwzględniać rozmaite składniki poszczególnych sytuacji i okoliczności.

Tak więc należy uwzględnić nie tylko zawartość doktrynalną modlitwy, czyli słów wymawianych przez wszystkich, ale również miejsce, gdzie modlitwa się odbywa, czas jak i towarzyszące jej gesty. W każdym razie to, co nas szczególnie interesuje (…) to przede wszystkim nastawienie i specyficzny stosunek teologiczny między różnymi tradycjami włączonymi w modlitwę, który umożliwia dzielenie się konkretnymi modlitwami.

Trzeba dobrze zrozumieć, że mimo tych „wspólności" modlitwy powszechne będą miały dla każdej wspólnoty wiary, w zależności od ich własnej wiary, odmienne akcenty, krótko mówiąc, zróżnicowane zrozumienia. Takie rozmaite rozumienia zachowają jednak wspólny rdzeń, nieredukowalny, na którym opiera się ważność wspólnej modlitwy. Wychodząc od tych elementów doktrynalnych, zostaną zaproponowane niektóre praktyczne sugestie dla wspólnej modlitwy pomiędzy członkami różnych wspólnot wiary w nią zaangażowanych.