Z muzułmanami pracujemy razem my chrześcijanie i wszyscy szukamy wspólnego dobra, którego Pan Bóg pragnie od każdego z nas.
Afrykańczycy to ludzie bardzo uduchowieni. Dla nich kwestia Boga nie podlega dyskusji.
Według Czarnego Łosia świętego męża Siuksów fajka przedstawia ni mniej, ni więcej, tylko cały wszechświat.
Ajmarowie, są bardzo mocno zżyci ze swoją ziemią, są od niej uzależnieni i czują się za nią odpowiedzialni. Ziemia, na której żyją i którą uprawiają, ma dla nich wymiar sakralny. Nazywają ją "Pachamama" - "Matka Ziemia".
Dzięki wypracowanym na Soborze Watykańskim II teologicznym podstawom dialogu powstały liczne instytucje i organizacje zaangażowane w dialog chrześcijańsko-muzułmański.
W pontyfikacie Jana Pawła II dialog międzyreligijny zajmował miejsce wyjątkowe. „Polski” papież w większym stopniu niż którykolwiek z jego poprzedników urzeczywistniał dialogowe relacje z muzułmanami.
Wykłady kard. Stanisława Dziwisza i rabina Davida Rosena zostały wygłoszone 6 marca 2009 roku, w jezuickim Centrum Kultury i Dialogu działającym przy Wyższej Szkole Filozoficzno-Pedagogicznej „Ignatianum” w Krakowie, podczas konferencji zatytułowanej: „Dialog katolicko-żydowski – droga za nami, droga przed nami”.
Wybitny afrykański teolog John Mbiti twierdził wprost, że „wszyscy Afrykanie wierzą w Boga. Biorą to za pewnik. Przekonanie to stanowi centrum [rodzimej] religii afrykańskiej i dominuje nad wszystkimi innymi jej składnikami.
Istnieje szereg argumentów historycznych, filozoficznych i antropologicznych przemawiających za tym, by rozróżnienie magii i religii zrelatywizować.